Deel 11: Tweede kans
"Idioot", zei Aneirin een paar duizend keer tegen zichzelf. "Idioot idioot idioot. Waarom moest je nu kwaad worden op Dinthe."
Na een slapeloze nacht stond hij op. Het huis was leeg. Dendronephtya zat in haar kelder, Iris zat op school en midden in de nacht had hij een telefoontje gekregen van Michael, Dinthe's vader, dat hij in het vervolg een beetje om zijn dochters gevoelens moest geven.
Toen wist hij het: hij moest en ging het goedmaken. En hoe. Via via was hij er achter gekomen wie Dinthe's baas was, naja, bazin - het was zijn eigen grootmoeder Aoife die een hoge functie had in het theater waar Dinthe werkte. Hij belde haar op. "Oma, het is hier met Aneirin. kan je Dinthe verlof geven?"
"Hoezo? Ze werkt hier pas juist, en ze is een erg goeie werkkracht", hij hoorde haar vaag iemand bevelen op zijn plek te gaan staan voor een repetitie. "Oké, voor hoelang? En waarom?"
"Het is voor een goeie zaak en enkel vanavond, morgen heb je haar terug. Wil je dan zeggen dat ze naar mij moet komen?"
Ze zei dat het goed was en hing op.
Na een slapeloze nacht stond hij op. Het huis was leeg. Dendronephtya zat in haar kelder, Iris zat op school en midden in de nacht had hij een telefoontje gekregen van Michael, Dinthe's vader, dat hij in het vervolg een beetje om zijn dochters gevoelens moest geven.
Toen wist hij het: hij moest en ging het goedmaken. En hoe. Via via was hij er achter gekomen wie Dinthe's baas was, naja, bazin - het was zijn eigen grootmoeder Aoife die een hoge functie had in het theater waar Dinthe werkte. Hij belde haar op. "Oma, het is hier met Aneirin. kan je Dinthe verlof geven?"
"Hoezo? Ze werkt hier pas juist, en ze is een erg goeie werkkracht", hij hoorde haar vaag iemand bevelen op zijn plek te gaan staan voor een repetitie. "Oké, voor hoelang? En waarom?"
"Het is voor een goeie zaak en enkel vanavond, morgen heb je haar terug. Wil je dan zeggen dat ze naar mij moet komen?"
Ze zei dat het goed was en hing op.
Het was Aoife blijkbaar gelukt Dinthe te overtuigen. s' Avonds laat stond ze plots voor Aneirins door, geïrriteerd maar toch een tikkeltje nieuwsgierig. "Wat moet je van me? Gisteren kon ik niet zo snel mogelijk weg zijn", vragend.
Aneirins zei dat ze helemaal niet binnen moest komen en ging nog snel iets gaan halen. De timing was perfect, de taxiboot was er al.
"Waar gaan we naartoe? Zeg me alsjeblieft waarheen, Aneirin. Ik vind dit helemaal niet leuk. En wat ben je nog gaan halen? Serieus, wat ben je van plan? Ik moest hier heenkomen zei oudtante Aoife en jij neemt me ergens mee naartoe en..."
Plots werd ze onderbroken door Aneirin. "Rustig, je zal het wel zien. En - hopelijk - zeer leuk vinden",
Ze knikte gerustgesteld en ging uit het raampje staren.
Aneirins zei dat ze helemaal niet binnen moest komen en ging nog snel iets gaan halen. De timing was perfect, de taxiboot was er al.
"Waar gaan we naartoe? Zeg me alsjeblieft waarheen, Aneirin. Ik vind dit helemaal niet leuk. En wat ben je nog gaan halen? Serieus, wat ben je van plan? Ik moest hier heenkomen zei oudtante Aoife en jij neemt me ergens mee naartoe en..."
Plots werd ze onderbroken door Aneirin. "Rustig, je zal het wel zien. En - hopelijk - zeer leuk vinden",
Ze knikte gerustgesteld en ging uit het raampje staren.
Even later kwamen ze toe op het hoofdeiland van Isla Paradiso. Aneirin sleurde haar meteen de volgende taxi in, die hen bracht naar een meertje in de bergen. "Het is hier mooi. Vertel me nu eindelijk eens wat je van plan bent", Dinthe liep achter Aneirin aan die acuut stil stond. "Kom bij me staan, valt het licht op je gezicht. Het is stom zo'n mooi gezicht in de schaduwen te verbergen",
"Uh, oké dan", zei Dinthe en kwam naar hem toe. "Wat is er nu?"
"Sorry van gisteren, ik was wat verward. Je doet helemaal niks mis",
"Aneirin, dat doe ik wel..."
"Nee", zei hij koppig.
"Uh, oké dan", zei Dinthe en kwam naar hem toe. "Wat is er nu?"
"Sorry van gisteren, ik was wat verward. Je doet helemaal niks mis",
"Aneirin, dat doe ik wel..."
"Nee", zei hij koppig.
Plots ging Aneirin op zijn rechterknie gaan zitten. "Wat doe je nu? Sta recht, straks wordt je broek nog vuil", beval ze, maar Aneirin luisterde niet. "Wat is dat toch met je? Gisteren kon ik niet zo snel mogelijk weg zijn en was je woedend op me en nu dit..."
Aneirin zei "Shht" en Dinthe zweeg even. Dat kon ze echter niet lang volhouden. "Leg me eerst een het ander uit, ik begrijp er niks van", hij negeerde haar. "Luister je wel naar me?"
Aneirin zei "Shht" en Dinthe zweeg even. Dat kon ze echter niet lang volhouden. "Leg me eerst een het ander uit, ik begrijp er niks van", hij negeerde haar. "Luister je wel naar me?"
Hij haalde een klein, zwart doosje uit zijn broekzak en deed het open. Ze kon eerst niet goed zien wat het was, toen zag ze het: een Zilveren ring met een gigantische, bijna verblindend hard blinkende diamant. "Het kostte zo'n 1500 simdollars en ik heb hem deze ochtend nog laten maken, voor een extra zakcentje wou de juwelier het extra snel doen, maar jij bent dat waard. Ik ben trouwens rijk genoeg. Dinthe, wil je met me trouwen?"
Ongelovig sloeg ze haar handen voor haar mond. Ze had alles zien aankomen, maar niet dit, nee, dit absoluut niet. "Ja, het kan mij geen bal schelen hoeveel dat ding gekost heeft, ja!"
Ongelovig sloeg ze haar handen voor haar mond. Ze had alles zien aankomen, maar niet dit, nee, dit absoluut niet. "Ja, het kan mij geen bal schelen hoeveel dat ding gekost heeft, ja!"
Aneirin haalde de ring uit het doosje. "Geef me je hand", overdonderd stak Dinthe haar hand uit. "Doe maar", zei ze, en Aneirin schoof de ring om haar vinger.
Hij was nog maar even bij Mare weg, dat klopt. Maar hij had het gevoel dat hij het nu moest doen en Dinthe's enthousiasme bevestigde dat zonder enige twijfel.
Hij was nog maar even bij Mare weg, dat klopt. Maar hij had het gevoel dat hij het nu moest doen en Dinthe's enthousiasme bevestigde dat zonder enige twijfel.
De komende tijd kon Dinthe niks anders doen dan tegen alles en iedereen vertellen dat ze zou trouwen, terwijl Aneirin zijn ouders verwittigde ("Ik ga trouwen met Dinthe kom terug nu", het leverde een heleboel vragen op) en alles regelde.
Oorspronkelijk wou hij het in zijn resort doen, waar hij een huwelijksboog had laten installeren, maar bedacht zich. Hij wou het in het hart der liefde doen, al was het maar om Mare te ergeren als ze hoorde dat hij met Dinthe op dezelfde plek was getrouwd als waar zij in het huwelijksbootje hadden gestapt.
Dinthe vond het verschrikkelijk spannend. Niet zo lang daarvoor het hij haar nog uitgescholden voor van alles en nog wat en die voormiddag zouden ze trouwen. Met behulp van een stel vrouwelijke familieleden had ze een prachtige jurk gekocht, en de normaal blauwe bloemetjes in haar opgestoken kapsel had ze vervangen door muntgroene.
Vlak voor de ceremonie gaf ze over in de speeltuin - gelukkig waren er momenteel niet veel kinderen in de familie - van de spanning, maakte ze zichzelf wijs. Maar ze had een vaag vermoeden dat het iets helemaal anders was.
Oorspronkelijk wou hij het in zijn resort doen, waar hij een huwelijksboog had laten installeren, maar bedacht zich. Hij wou het in het hart der liefde doen, al was het maar om Mare te ergeren als ze hoorde dat hij met Dinthe op dezelfde plek was getrouwd als waar zij in het huwelijksbootje hadden gestapt.
Dinthe vond het verschrikkelijk spannend. Niet zo lang daarvoor het hij haar nog uitgescholden voor van alles en nog wat en die voormiddag zouden ze trouwen. Met behulp van een stel vrouwelijke familieleden had ze een prachtige jurk gekocht, en de normaal blauwe bloemetjes in haar opgestoken kapsel had ze vervangen door muntgroene.
Vlak voor de ceremonie gaf ze over in de speeltuin - gelukkig waren er momenteel niet veel kinderen in de familie - van de spanning, maakte ze zichzelf wijs. Maar ze had een vaag vermoeden dat het iets helemaal anders was.
De hele familie was aanwezig. Zelfs Megen die tot zijn vreugde van de middelbare school af was en eerst weigerde naar het huwelijk van zijn broer te komen ("Tussen al die oude mensen?") maar het vertikte om net zoals halfzus Dendronephtya en broer Aneirin naar de universiteit te gaan ("Ik heb zo mijn eigen manieren om aan geld te komen. Niet legaal maar laat me gewoon met rust")
En Dinthe en Aneirin's gemeenschappelijke oudtante Olive, die wanhopig haar schoonmoeder en Aneirin's overgrootmoeder Sophia Martinez in de gaten hield die ze voor deze trouw even uit het rusthuis hadden gehaald, en wat hadden ze daar spijt van.
En Dinthe en Aneirin's gemeenschappelijke oudtante Olive, die wanhopig haar schoonmoeder en Aneirin's overgrootmoeder Sophia Martinez in de gaten hield die ze voor deze trouw even uit het rusthuis hadden gehaald, en wat hadden ze daar spijt van.
Toen begon de ceremonie. Iedereen ging gaan neerzitten - hoe dicht je was bij het trouwende koppel in de stamboom maakte niet uit, het was gewoon om ter snelst - en keek blij naar Aneirin en Dinthe. "Ik ben hier ook nog getrouwd, schitterend om nu mijn kleindochter dat te zien doen", snikte de bij nader inzien vrij gevoelige Millard. "Kijk, ze hebben zelfs de kleuren van hun kleding op elkaar afgestemd!" zei Michael. Iedereen keurde hun huwelijk meer dan goed.
Een groot aantal gasten had niks aan de maaltijden van het buffet en het zelf wat rauwe vis meegenomen in een koelbox of kon zelf veel lekkerdere en gevarieerde maaltijden maken van lucht. Dat buffet werd dus overgeslagen en het was meteen tijd voor het feestje. Met oorspronkelijk enkel Aneirin die zijn gitaar tevoorschijn haalde om het gekrijs, euhm gezang, van de karaoke te overstemmen (oudtante en oudoom Olive en Carlos hadden daar ietsje teveel plezier mee) maar toen wou Dendronephtya haar bij haar broer voegen en Learco wou hen overstemmen met een niet veelzeggende 'ik kan het veel beter' en een gitaar die hij even van zijn schoondochter had afgepakt.
Toen Tya al het gevraag beu was over waarom ze plots zo goed gitaar kon spelen - het antwoord "Ik ben een vampier" bleek niet geldig - richtte ze zich op Aneirin's nieuwe schoonvader Michael. "Pas op, ze bijt", waarschuwden zowel diens schoonzoon als neef. Geschrokken van die woorden zei michael dat hij plots toch wel zin had in de gevulde kalkoen van het buffet en deed pogingen daar naar toe te gaan, maar Dendronephtya liet zich niet doen en hypnotiseerde hem. "Anders loopt mijn maaltijd weg", zei ze droog en dronk vervolgens op haar gemak van zijn arm. Het djinn-bloed smaakte vreemd en was erg bleek, maar bloed is bloed en het was bovenal vrij lekker.
Ze had prakjes echt bloed bij en waarom ze nu totaal redenloos een onschuldig slachtoffer uitkoos, was een raadsel.
Ze had prakjes echt bloed bij en waarom ze nu totaal redenloos een onschuldig slachtoffer uitkoos, was een raadsel.
Tya deed hetzelfde vervolgens bij een paar andere, menselijke, familieleden natuurlijk ietsje discreter en al wanneer het lichtjes begon te schemeren besloot ze naar huis te gaan, haar gezicht vol bloed zo goed mogelijk verbergend.
Ze kon er niks aan doen, het zat in haar natuur.
Ze kon er niks aan doen, het zat in haar natuur.
Ze hoorden niks meer van Tya. Ze bleek helemaal niet thuis te zijn. "Ze is een volwassen vrouw, maak je geen zorgen", zei Dinthe toen ze in bed kropen. "Weet ik wel. Maar ze doet erg vreemd de laatste tijd. In het begin, nu al jaren geleden, toen ze terugkwam van de universiteit en al een vampier was, was ze nog steeds...Lief. Ze dronk gewoon braaf prakjes bloed. Nu gaat ze zomaar mensen hypnotiseren en leegzuigen."
"Ze is een vampier, ongeveer. Ze kan er niks aan doen."
"Ik wil gewoon niet dat ze stommiteiten uithaalt. Maar euhm, is er iets aan jou veranderd?"
"Nee, hoezo?"
"Je geeft tegenwoordig elke ochtend over, zo gestrest kan je toch niet zijn, en ik had het gevoel dat je trouwjurk wat strak zat. Moest er werkelijk zo'n 'vervangertje' aankomen mag je dat gerust zeggen."
"Oké, ja, ik ben zwanger. Al vier maanden. Ik dacht gewoon dat het niet zo'n slim idee was dat te zeggen na die ene avond, ik wil echt niet dat je Summer en Winter nu gaat vergeten."
"Het is goed, en ik zal het licht wel uit doen."
"Ze is een vampier, ongeveer. Ze kan er niks aan doen."
"Ik wil gewoon niet dat ze stommiteiten uithaalt. Maar euhm, is er iets aan jou veranderd?"
"Nee, hoezo?"
"Je geeft tegenwoordig elke ochtend over, zo gestrest kan je toch niet zijn, en ik had het gevoel dat je trouwjurk wat strak zat. Moest er werkelijk zo'n 'vervangertje' aankomen mag je dat gerust zeggen."
"Oké, ja, ik ben zwanger. Al vier maanden. Ik dacht gewoon dat het niet zo'n slim idee was dat te zeggen na die ene avond, ik wil echt niet dat je Summer en Winter nu gaat vergeten."
"Het is goed, en ik zal het licht wel uit doen."
Het feit dat Dinthe nu zwanger was gaf Aneirin nieuwe moed. Hij had de laatste tijd niet echt de kans gehad, maar hij ging nog eens een poging doen bij Mare om zijn kinderen te kunnen zien. Summer was juist zes geworden en haar veel succes wensen met het leren rekenen en schrijven wou hij toch echt wel heel graag doen.
"Je komt er niet in Aneirin. Mijn dochter heeft geen nood aan jou."
"Ik betwijfel het ten zeerste dat onze dochter er geen nood aan heeft om tenminste haar vader even te zien."
"Dan heb je pech, je komt er niet in. Ik ga binnenkort trouwens verhuizen en ik zal er alles voor doen dat jij niet te weten komt naar waar."
"Je komt er niet in Aneirin. Mijn dochter heeft geen nood aan jou."
"Ik betwijfel het ten zeerste dat onze dochter er geen nood aan heeft om tenminste haar vader even te zien."
"Dan heb je pech, je komt er niet in. Ik ga binnenkort trouwens verhuizen en ik zal er alles voor doen dat jij niet te weten komt naar waar."
Mare sloeg de deur hard achter zich dicht. Ze dacht blijkbaar dat hij gewoon zo gehoorzamen en weg zou gaan, want het volgende moment kwam er een klein meisje vrolijk naar buiten gehuppeld. Ze had een belachelijk ballonpakje aan en had haar haren in twee rode staartjes, zodat Aneirin eerst dacht dat het een verkleinde versie was van Mare - toen zag hij het, het was zijn dochtertje Summer. "Hallo, wie ben jij?" vroeg het meisje wanneer ze de man zag met het lichtpaarse haar. "Je papa, Aneirin, herken je me niet meer? En, hoe gaat het op school?"
Het meisje keek hem even keurend aan. "Volgens mama is mijn papa een lelijke, gemene, domme man die helemaal niet om mij en mijn broertje geeft. Jij bent dat niet, je bent papa niet."
"Mama! Kom! Er is een vreemde man aan de deur" riep ze toen.
Ze herkende hem niet meer.
Het meisje keek hem even keurend aan. "Volgens mama is mijn papa een lelijke, gemene, domme man die helemaal niet om mij en mijn broertje geeft. Jij bent dat niet, je bent papa niet."
"Mama! Kom! Er is een vreemde man aan de deur" riep ze toen.
Ze herkende hem niet meer.
Het volgende moment kwam Mare terug naar buiten, nieuwsgierig gevolgd door Winter. "Ik zei je toch dat je moest weg gaan?"
"Dat heb je helemaal niet gezegd. Je verwachtte en hoopte het, maar je zie het niet. daarbij betekent het nog niet dat ik dat zou doen. Ik snap werkelijk helemaal niet wat er mis is met jou."
"Ik hou van mijn kinderen en wil ze beschermen, dat is alles", legde ze uit.
"Dus, sinds kort is zeggen dat hun vader niet om hen geeft en het tegenovergestelde is van een van de succesvolste jonge mannen van deze eilandengroep, beschermen?" Het klonk nog belachelijker wanneer hij het luidop zei.
"Ja", zei ze kortaf en beval de kinderen terug naar binnen te gaan.
"Dat heb je helemaal niet gezegd. Je verwachtte en hoopte het, maar je zie het niet. daarbij betekent het nog niet dat ik dat zou doen. Ik snap werkelijk helemaal niet wat er mis is met jou."
"Ik hou van mijn kinderen en wil ze beschermen, dat is alles", legde ze uit.
"Dus, sinds kort is zeggen dat hun vader niet om hen geeft en het tegenovergestelde is van een van de succesvolste jonge mannen van deze eilandengroep, beschermen?" Het klonk nog belachelijker wanneer hij het luidop zei.
"Ja", zei ze kortaf en beval de kinderen terug naar binnen te gaan.
De komende maanden bleef hij dat herhalen. Zo voorzichtig mogelijk zodat hij niet gearresteerd werd wegens stalken en natuurlijk het contactverbod, maar toch. Het was echter altijd hetzelfde liedje: Mare die hun kinderen allerlei leugentjes vertelde, en zij geloofden het. Het lukte hem Summer's vertrouwen te winnen wanneer ze (zeer per toeval) in hetzelfde park waren, maar zodra Mare riep en zei dat ze niet met Aneirin mocht praten, was het terug naar af.
Tot hij op een dag bij hun huis aankwam en er een bordje stond met 'te koop'. Hij had het verknald.
"Wat? Mare is weg?" vroeg Dinthe die avond. Aneirin zat voor zich uit te staren. "Ja. Ze had me gewaarschuwd, maar ik dacht niet dat ze echt zomaar ging weggaan. Nu ga ik Summer en Winter nooit meer terug zien."
Tot hij op een dag bij hun huis aankwam en er een bordje stond met 'te koop'. Hij had het verknald.
"Wat? Mare is weg?" vroeg Dinthe die avond. Aneirin zat voor zich uit te staren. "Ja. Ze had me gewaarschuwd, maar ik dacht niet dat ze echt zomaar ging weggaan. Nu ga ik Summer en Winter nooit meer terug zien."
Hij wreef zijn tranen weg en stond op. "Gelukkig komen er binnenkort weer een nieuw klein monstertje in mijn leven. Aneirin Junior",
"Ahum?"
"Zo wou ik Winter al noemen, maar Mare koos de namen. Vandaar dat ze zo stom zijn."
"Wie weet wordt het helemaal geen jongetje. Maar oké, voor een jongetje Aneirin junior. Wat dacht je van Rachel voor een meisje?"
"Ik vind Scarlett mooier", hij wreef over Dinthe's buik. "Maar Rachel is ook mooi. We zien nog wel. Nu moeten we er eerst voor zorgen dat hij of zij goed ter wereld komt."
"Ahum?"
"Zo wou ik Winter al noemen, maar Mare koos de namen. Vandaar dat ze zo stom zijn."
"Wie weet wordt het helemaal geen jongetje. Maar oké, voor een jongetje Aneirin junior. Wat dacht je van Rachel voor een meisje?"
"Ik vind Scarlett mooier", hij wreef over Dinthe's buik. "Maar Rachel is ook mooi. We zien nog wel. Nu moeten we er eerst voor zorgen dat hij of zij goed ter wereld komt."
Ze zouden snel te weten komen wat het zou worden. Na het ontbijt (een bokking en een feeëndeerne) wou Aneirin zich terugtrekken achter de schaaktafel om zijn inzichtvaardigheden op te krikken, wanneer hij plots een schreeuw hoorde. "Aneirin!" hoorde hij, het was Dinthe. "Het is zover!"
Het zou thuis moeten gebeuren. Aneirin had alle bekende scheldwoorden gebruikt wanneer hij de taxibootmaatschappij aan de lijn had, maar helaas: ze konden écht geen boot op tijd bij het eiland krijgen om hem en Dinthe op tijd naar het ziekenhuis te brengen. Dinthe was intussen al haar plan aan het trekken. En daar was ze goed in. Terwijl Aneirin zweerde dat hij er ging voor zorgen dat de taximaatschappij failliet ging, werd er een meisje geboren dat Dinthe snel in een doek wikkelde: Rachel.
Het was nog niet gedaan. Het bleek een tweeling te zijn, en zo werd ook Aneirin's naamwens ingewilligd: Acht minuten later werd er nog een tweede meisje geboren, met lichtpaarse donshaartjes en de prachtige naam Scarlett.