15: Een gezinnetje
Het voorval was hoe dan ook opvallend, en dat het nu juist in de tuin van een goochelaar was gevallen had ook wel voor aandacht gezorgd. ("Misschien het resultaat van een mislukte truc? Je weet nooit.") Lani en Rowin trokken zich er echter niks van aan, ze genoten samen van de laatste zomerdagen (wat daar vooral betekende dat het niet regende: warm is het er altijd) en keken uit naar hun komende huwelijk.
Hier betekende herfst regen en een sporadische storm. De tijd van fun in het droge gras was voorbij en het was het moment voor Rowin om zich terug te focussen op zijn komende show, eentje in de karaokebar en zoals altijd op maandag.
Hij moest het gejuich het vooral van een bejaarde politieagent, een nicht, neef en vreemde vogel hebben. En Lani, die juichte voor tien wat het publiek meteen verdriedubbelde.
Hij moest het gejuich het vooral van een bejaarde politieagent, een nicht, neef en vreemde vogel hebben. En Lani, die juichte voor tien wat het publiek meteen verdriedubbelde.
Na afloop van de show, die schitterend was, beloonde ze hem nog eens extra maar het bewijs daarvan liet ze verdwijnen.
De komende maanden bleef Rowin's schema gevuld met de ene na de andere show. Bijna legendarische of minder, maar allemaal minstens goed en zijn populariteit steeg vliegensvlug. De uitbater van het parkje waar hij bijna elke woensdag optrad was verbaast dat hij er wou blijven optreden. "Jij...Wilt nog steeds...Hier...? Ga op wereldtournee!"
Nope, hij verkoos het goeie ouwe parkje waar hij als beginner bijna 7 jaar geleden voor het eerst optrad.
Nope, hij verkoos het goeie ouwe parkje waar hij als beginner bijna 7 jaar geleden voor het eerst optrad.
Door Rowin's drukke schema bleef hun trouwdatum wel onbesproken. Er werd meestal wel even over gesproken, maar die gesprekken eindigden na een halve minuut met: "Oh, werk, sorry, ik moet gaan."
Pas een hele tijd na hij haar ten huwelijk had gevraagd kwamen ze er toe, midden in de nacht na een show, er even over te praten. "Wat dacht je van deze winter? We kunnen terug naar Farraige Ghleann gaan en daar in de winter trouwen, met de hele familie erbij, die er bijna allemaal wonen."
"Kan ik beter een jas kopen dan een jurk."
"Of op liefdesdag? Het is dan vakantie, heeft iedereen tijd."
"Zo cliché."
"Toch niet volgende zomer?"
Ze zweeg.
Pas een hele tijd na hij haar ten huwelijk had gevraagd kwamen ze er toe, midden in de nacht na een show, er even over te praten. "Wat dacht je van deze winter? We kunnen terug naar Farraige Ghleann gaan en daar in de winter trouwen, met de hele familie erbij, die er bijna allemaal wonen."
"Kan ik beter een jas kopen dan een jurk."
"Of op liefdesdag? Het is dan vakantie, heeft iedereen tijd."
"Zo cliché."
"Toch niet volgende zomer?"
Ze zweeg.
"Je wilt toch nog met me trouwen? Ik weet dat het de laatste tijd nogal druk is..."
"Natuurlijk wel. Maar niet met honderd familieleden van jou erbij."
"Ik dacht dat je het juist leuk zou vinden iedereen te ontmoeten. Hoewel ik zelf helemaal geen zin heb in een groot feest."
"Ik ook niet. Ik heb geen zin om vijfhonderd keer de vraag te horen wanneer we aan kinderen beginnen of wat voor werk ik doe of de pogingen me over mijn familie te doen praten. Socializen is mijn ding niet."
"Denk je dat ik dat leuk vind? Waarom denk je dat ik me zo hard verveelde tussen mijn familie dat ik tegen jou begon te praten op het huwelijk van mijn broer?
"Kunnen we het dan alsjeblieft gewoon onder ons twee doen? Je ouders kan je wat foto's doorsturen."
"Wel..."
"Alsjeblieft."
"Natuurlijk wel. Maar niet met honderd familieleden van jou erbij."
"Ik dacht dat je het juist leuk zou vinden iedereen te ontmoeten. Hoewel ik zelf helemaal geen zin heb in een groot feest."
"Ik ook niet. Ik heb geen zin om vijfhonderd keer de vraag te horen wanneer we aan kinderen beginnen of wat voor werk ik doe of de pogingen me over mijn familie te doen praten. Socializen is mijn ding niet."
"Denk je dat ik dat leuk vind? Waarom denk je dat ik me zo hard verveelde tussen mijn familie dat ik tegen jou begon te praten op het huwelijk van mijn broer?
"Kunnen we het dan alsjeblieft gewoon onder ons twee doen? Je ouders kan je wat foto's doorsturen."
"Wel..."
"Alsjeblieft."
Dat was dan geregeld. Scarlett reageerde wat teleurgestelde toen ze het nieuws vernam, maar begreep het ook wel. "Ik en je vader hadden ook geen zin om alle ogen op ons gericht te hebben. We zijn gewoon eens het gemeentehuis binnen gewipt en ons als getrouwd ingeschreven. En in de reis had ik absoluut geen zin. Maar vergeet niet foto's door te sturen, anders kan ik niet beloven of ik het blijf oké vinden."
Dus, Rowin en Lani trouwden. Met een veel te grote taart voor de twee en Bricius als enige getuige.
Dus, Rowin en Lani trouwden. Met een veel te grote taart voor de twee en Bricius als enige getuige.
Dat ze nu officieel waren getrouwd en Rowin op een dag tijd minstens 20 keer zei dat ze er prachtig uitzag in die jurk, bleek blijkbaar niks te doen aan haar nog steeds nogal stormachtige humeur. "Is er iets?" vroeg hij toen ze aan taart aten. "Je bent al de hele tijd zo afwezig."
"Ja", gaf ze toe. "Ik wil het je eigenlijk al even vertellen, maar in de plaats daarvan zei ik dus dat gedoe over geen feest willen."
"Dus je wou het wel...?"
"Dat ook niet. Ik ben zwanger."
"Ja", gaf ze toe. "Ik wil het je eigenlijk al even vertellen, maar in de plaats daarvan zei ik dus dat gedoe over geen feest willen."
"Dus je wou het wel...?"
"Dat ook niet. Ik ben zwanger."
Ze was nog niet helemaal uitgesproken of Rowin verslikte zich. "Wat?" zei hij toen hij even later terug op adem was gekomen. "Hoe? Ik moet dringend de kwaliteit van mijn condooms nachecken."
"Weet je nog die ene keer na dat optreden?"
"Welk optreden?"
"In de karaokebar. In het fotohokje. Het was toen een seer hectische avond en ik was vergeten mijn pil te pakken en..."
"Oké, oké. Maar ik blijf erbij dat die dingen uit die automaat daar niet deugen."
"En, vind je het erg...? Ik moest het je wel vertellen, binnenkort wordt het toch zichtbaar."
"Erg? Nee. Jij bent Pearl bemoeial Adkins niet. Jij? Ik herinner me dat jij hebt gezegd dat je daar niet echt naar uit kijkt."
"Ik ben bang, ja. Maar tot nu zijn er nog geen problemen...Ik hoop voor het beste, en dat mijn moeder misschien toch gelijk had."
"Weet je nog die ene keer na dat optreden?"
"Welk optreden?"
"In de karaokebar. In het fotohokje. Het was toen een seer hectische avond en ik was vergeten mijn pil te pakken en..."
"Oké, oké. Maar ik blijf erbij dat die dingen uit die automaat daar niet deugen."
"En, vind je het erg...? Ik moest het je wel vertellen, binnenkort wordt het toch zichtbaar."
"Erg? Nee. Jij bent Pearl bemoeial Adkins niet. Jij? Ik herinner me dat jij hebt gezegd dat je daar niet echt naar uit kijkt."
"Ik ben bang, ja. Maar tot nu zijn er nog geen problemen...Ik hoop voor het beste, en dat mijn moeder misschien toch gelijk had."
Een zoveelste spetterende show (Fionan kwam kijken, die vrijwillig het risico wou lopen door een mes doorboord te worden) zette een punt achter Rowin's goochelaarscarrière voor enkele maanden. Hij wou nu zoveel mogelijk bij Lani zijn, want door wat ze hem had verteld vertrouwde hij het ook niet helemaal.
Wat goed was. Er waren geen problemen, de baby's - baby's, het was een tweeling zei de gyneacoloog - waren voorlopig kerngezond, maar Lani's vaak al niet schitterende stemming stond nu op orkaanniveau en ze eiste alle aandacht op. Ze spendeerden dagenlang samen in parkjes, op stranden of gewoon thuis. Waar ze ook was, ze was bijna altijd verzonken in een boek over zwangerschap en af en toe riep ze Rowin die op enkele maanden tijd een topmasseur was geworden.
Lang kon hij wel niet zonder het goochelen. Toen Lani op het punt stond te bevallen werd er een nieuw theater geopend in de stad wat plots Rowin's aandacht opslokte. Elk vrij moment stond hij rond het gebouw te wachten tot de uitbater naar buiten kwam en smeekte een show te mogen geven. Vanwege zijn reputatie was dat niet moeilijk.
De zomer was terug, wat het eiland opnieuw in eeuwige droogte en hitte hulde. Een zomer die centraal stond rond twee dingen: zijn show in hét grootste theater van de stad en Lani's naderende bevalling.
En grapjes waar ze niet echt om kon lachen. "Wil je ook eens buikschuiven?"
Het antwoord was nee.
Het antwoord was nee.
Toen werden er midden in een nacht ergens in juli twee jongetjes geboren: Enoka en Noa.
De jongetjes maakten als snel kennis met hun papa's werk.
Het einde van de zomer bracht verschillende dingen: een plotse stijgende populariteit van Rowini door zijn laatste show en een hoeveelheid nieuwe trucs (hij kon nu zichzelf doen zweven), dat hij mocht nu wekelijks optreden in het theater, de tweeling die kerngezond was en goed groeide en Lani die toegaf dat ze misschien wel wat overdreven had gereageerd en ook inzag dat de zorgen allemaal om niks waren geweest. Het ging hen voor de wind.
Noa en Enoka begonnen rond te kruipen en kregen beiden een kop vol krullend haar, blond voor Noa die behalve dat bijna een kopie van mama was en zwart voor Enoka, die terug op zijn haarkleur na dan alweer erg op papa leek.
Enoka was een wat verlegen jongetje dat meer op zichzelf speelde. Hij werd enkel af en toe gestoord door Noa die een echte deugniet was. Rowin en Lani hielden hem goed in de gaten, anders krabbelde hij de muur vol.
Als Lani hem uit zijn routine van prutsen haalde was het ook duidelijk wiens humeur hij zo ongeveer had. Dat van Lani. Zij probeerde in die omstandigheden kalm te blijven en ging soms gewoon even mediteren.
Niet dat Enoka nooit iets uitstak. Hij deed het gewoon stiekemer en knijpte er 's avonds soms even tussenuit om de buurt verkennen.
Lani rende dan snel naar hem toe en zei dat hij nooit maar dan ook nooit zomaar mocht wegkruipen, of weglopen, wat ze hem was beginnen te leren.
Enoka bleef meestal braaf binnen of in de achtertuin. Er was eigenlijk niet echt iets dat hun rustige leven van Sim Fu, paardrijden, goochelshows en sporadische bezoekjes van familie (Zoals Rowin's grootmoeder Dinthe, die er voor haar 72 nog erg goed uitzag en haar achterkleinkinderen wou zien. Uiteindelijk diende ze als vrijwilliger bij een show) stoorde.
Het enige wat het momenteel kon verpesten was een echtelijke ruzie.
De tweeling was goed bezig te leren lopen, praten en zindelijk te worden. Ze konden al bijna naar het peuterklasje maar ze hadden ze zelfs nog nooit naar een kinderdagverblijf gestuurd.
"Ik weiger hen bij vreemden te laten", verduidelijkte Lani nog eens. Die avond had Rowin plots een telefoontje gekregen: Lani's moederschapsverlof was al een tijdje voorbij, nu pakte ze al haar extra vakantiedagen op en haar baas en Rowin begonnen zich flink te irriteren.
"Liefste, het is je droom vijfsterren chefkok te worden, en nu wil je niet gaan werken omdat er dan een kans bestaat dat we de jongens misschien eens aan halve dag bij mensen die héél goed met kinderen kunnen omgaan moeten afzetten?"
"Of jij stopt met goochelen en bent altijd thuis."
"Niks van en het zou geen zin hebben. Ik moet ook naast shows soms nog eens buiten, om boodschappen te doen bijvoorbeeld."
"Daarvoor wacht je dan tot ik thuis ben. Geen babysitters."
"Maar je kan niet eeuwig -"
De tweeling was goed bezig te leren lopen, praten en zindelijk te worden. Ze konden al bijna naar het peuterklasje maar ze hadden ze zelfs nog nooit naar een kinderdagverblijf gestuurd.
"Ik weiger hen bij vreemden te laten", verduidelijkte Lani nog eens. Die avond had Rowin plots een telefoontje gekregen: Lani's moederschapsverlof was al een tijdje voorbij, nu pakte ze al haar extra vakantiedagen op en haar baas en Rowin begonnen zich flink te irriteren.
"Liefste, het is je droom vijfsterren chefkok te worden, en nu wil je niet gaan werken omdat er dan een kans bestaat dat we de jongens misschien eens aan halve dag bij mensen die héél goed met kinderen kunnen omgaan moeten afzetten?"
"Of jij stopt met goochelen en bent altijd thuis."
"Niks van en het zou geen zin hebben. Ik moet ook naast shows soms nog eens buiten, om boodschappen te doen bijvoorbeeld."
"Daarvoor wacht je dan tot ik thuis ben. Geen babysitters."
"Maar je kan niet eeuwig -"
"Hou op. Noa is moe", zei ze en liep naar de de kamer van de tweeling.
Zo ging het dus altijd. Telkens als hij erover begon, weigerde Lani alles behalve haar eigen "Er moet altijd iemand van ons bij hen zijn, bij voorkeur ikzelf."-theorie. Er was niks met hen, ze konden makkelijk bij een babysitter of crèche gelaten worden waar ze dan ook nog eens leeftijdsgenootjes zouden ontmoeten, maar neen. Lani weigerde afstand te doen van haar jongens.
Zo ging het dus altijd. Telkens als hij erover begon, weigerde Lani alles behalve haar eigen "Er moet altijd iemand van ons bij hen zijn, bij voorkeur ikzelf."-theorie. Er was niks met hen, ze konden makkelijk bij een babysitter of crèche gelaten worden waar ze dan ook nog eens leeftijdsgenootjes zouden ontmoeten, maar neen. Lani weigerde afstand te doen van haar jongens.
Er was al veel overtuigingswerk voor nodig haar nog maar naar de winkel te laten gaan. Ze vertrouwde hem, Rowin, haar eigen man niet eens met hun kinderen. Het ergste was dat hij het gevoel had hoe het kwam.
Oké, er was niks met de jongens hoewel Lani's overtuiging dat het wel zo zou zijn, maar hij zag dat er nog steeds een zekere angst was. Voor de jongens en hun gemengde djinnsoorten, voor haar achtergrond, voor iets - hij wist niet wat precies. Uit ervaring wist hij dat haar gebruikelijke manier om ermee om te gaan alles wat kan pijn gedaan worden zo veel mogelijk af te sluiten. Vervolgens bouwde ze een muur om zich heen en kropte ze alles op. Met als resultaat dat ze zichzelf wijsmaakte dat ze niemand kon vertrouwen en beschermen behalve haarzelf en in dit geval haar kinderen.
Hij kon alleen maar wachten tot ze de waarheid vertelde, tot ze besloot de muur te slopen want zij was de enige die dat kon doen en het er goed vanaf zou brengen. Hij hoopte dat ze nu geen zeven jaar zou wachten.
Oké, er was niks met de jongens hoewel Lani's overtuiging dat het wel zo zou zijn, maar hij zag dat er nog steeds een zekere angst was. Voor de jongens en hun gemengde djinnsoorten, voor haar achtergrond, voor iets - hij wist niet wat precies. Uit ervaring wist hij dat haar gebruikelijke manier om ermee om te gaan alles wat kan pijn gedaan worden zo veel mogelijk af te sluiten. Vervolgens bouwde ze een muur om zich heen en kropte ze alles op. Met als resultaat dat ze zichzelf wijsmaakte dat ze niemand kon vertrouwen en beschermen behalve haarzelf en in dit geval haar kinderen.
Hij kon alleen maar wachten tot ze de waarheid vertelde, tot ze besloot de muur te slopen want zij was de enige die dat kon doen en het er goed vanaf zou brengen. Hij hoopte dat ze nu geen zeven jaar zou wachten.