Deel 3: verliefd
Lang bleef ik niet met Julian's afwijzing zitten. Ik vond hem leuk en had besloten dat hij mij dan ook maar leuk moest vinden.
De volgende ochtend jogde ik eerst een rondje door het dorp en omstreeks tien uur kwam ik - stinkend en hijgend - aan bij Julian.
Hij deed lichtjes verward open, schrok blijkbaar wanneer hij mij er zag staan en zei een minuut lang niks.
Tot ik hem overtuigde dat wel te doen.
Ik zette een stap dichter, probeerde, tot zover ik die had, mijn beste verleidingskunsten boven te halen en zei verleidelijk:
"Ik ben het, Josine, van gisterenavond, herken je me niet meer?"
Hij knikte. "Natuurlijk, kom binnen, wil je iets drinken?"
Ik zei snel dat ik dat wel wou, vergat dat ik mijn stinkende sportkleren nog aan had en ging met hem terug naar binnen.
De volgende ochtend jogde ik eerst een rondje door het dorp en omstreeks tien uur kwam ik - stinkend en hijgend - aan bij Julian.
Hij deed lichtjes verward open, schrok blijkbaar wanneer hij mij er zag staan en zei een minuut lang niks.
Tot ik hem overtuigde dat wel te doen.
Ik zette een stap dichter, probeerde, tot zover ik die had, mijn beste verleidingskunsten boven te halen en zei verleidelijk:
"Ik ben het, Josine, van gisterenavond, herken je me niet meer?"
Hij knikte. "Natuurlijk, kom binnen, wil je iets drinken?"
Ik zei snel dat ik dat wel wou, vergat dat ik mijn stinkende sportkleren nog aan had en ging met hem terug naar binnen.
Hij bleek die ochtend boterkoeken gegeten te hebben en had er nog wat over. Zo charmant mogelijk, niet dat het überhaupt charmant was, propte ik een vijvertje in mijn mond en dronk een tasje koffie.
Julian, die zei of deed niks. Hij was blijkbaar op iets aan het wachten, of gewoon erg in gedachten verzonken en was vergeten dat ik er was.
Hij stond plots op en gebaarde duidelijk genoeg dat ik het zelfde moest doen.
"Je stinkt", grinnikte hij, op een vreemde absoluut-niet beledigende manier voor zo'n opmerking.
Ik voelde hoe ik rood en werd en verlegen staarde ik naar mijn voeten. Het klopte. Ik wou zeggen dat ik was gaan joggen voor ik bij hem kwam,
maar, hoe lief hij was, vroeg hij me om naar het park te gaan. Op voorwaarde dat ik me eerst zou douchen en omkleden, uiteraard.
Julian, die zei of deed niks. Hij was blijkbaar op iets aan het wachten, of gewoon erg in gedachten verzonken en was vergeten dat ik er was.
Hij stond plots op en gebaarde duidelijk genoeg dat ik het zelfde moest doen.
"Je stinkt", grinnikte hij, op een vreemde absoluut-niet beledigende manier voor zo'n opmerking.
Ik voelde hoe ik rood en werd en verlegen staarde ik naar mijn voeten. Het klopte. Ik wou zeggen dat ik was gaan joggen voor ik bij hem kwam,
maar, hoe lief hij was, vroeg hij me om naar het park te gaan. Op voorwaarde dat ik me eerst zou douchen en omkleden, uiteraard.
Dat deed ik. Een uur later stond ik terug bij hem, helemaal fris, gewassen en opgemaakt.
We besloten niet alleen naar het park te gaan, maar gewoon naar zowat overal in de stad. Eerst gingen we, zoals afgesproken, naar het park. Daar praatten we een tijdje over koetjes en kalfjes, tot hij plotseling een boeket mooie, witte bloemen onder mijn neus drukte.
Verrast pakte ik het boeketje aan en was honderd procent zeker dat dit een topdag zou worden. Alle onzekerheid die er de vorige avond tussen ons speelde was verdwenen en wanneer hij de kus die ik als een wanhopige tiener tegen zijn lippen drukte accepteerde kon mijn dag helemaal niet meer stuk.
We besloten niet alleen naar het park te gaan, maar gewoon naar zowat overal in de stad. Eerst gingen we, zoals afgesproken, naar het park. Daar praatten we een tijdje over koetjes en kalfjes, tot hij plotseling een boeket mooie, witte bloemen onder mijn neus drukte.
Verrast pakte ik het boeketje aan en was honderd procent zeker dat dit een topdag zou worden. Alle onzekerheid die er de vorige avond tussen ons speelde was verdwenen en wanneer hij de kus die ik als een wanhopige tiener tegen zijn lippen drukte accepteerde kon mijn dag helemaal niet meer stuk.
Daarna gingen we naar de bibliotheek, maar niet om te lezen. Hij duwde een graffitiset in mijn handen en mij kennende stond ik te popelen om het uit te proberen.
"Vroeger een van mijn favoriete hobby's, kan het nu niet meer doen wegens..Andere verplichtingen", vertelde hij en, eerlijk, ik begreep het niet.
Ik kon duidelijk merken dat hij er dol op was. Mijn favoriete hobby was toch ook illegaal? But, who cares?
Iemand, blijkbaar. Ik had verwacht dat hij braaf een boek zou pakken maar dat deed hij niet. Hij liep continu rond in de bibliotheek, keek overal achter en in en zei amper iets tegen me. Gewoon, af en toe, om de paar minuten kwam hij naar me terug om te zeggen dat er nog steeds niks aan de hand was.
Ik wist niet hoe ik me daarmee moest voelen. Hield iemand ons soms in de gaten, nee toch? Waarom zou iemand mij en Julian in de gaten houden, min of meer normale, verliefde, jonge mensen?
Of...Hij beweerde dat hij een rebel was, iemand die zich niks aantrok van regels en zijn eigen gang ging. Zijn oude hobby bevestigde dat, zijn oude hobby.
Nu leek hij me er erg deftig uit en het feit dat hij de hele tijd bang om zich heen keek gaf me een enorm onveilig en vreemdgevoel. Een gevoel dat ik niet bij hem hoor te hebben.
"Vroeger een van mijn favoriete hobby's, kan het nu niet meer doen wegens..Andere verplichtingen", vertelde hij en, eerlijk, ik begreep het niet.
Ik kon duidelijk merken dat hij er dol op was. Mijn favoriete hobby was toch ook illegaal? But, who cares?
Iemand, blijkbaar. Ik had verwacht dat hij braaf een boek zou pakken maar dat deed hij niet. Hij liep continu rond in de bibliotheek, keek overal achter en in en zei amper iets tegen me. Gewoon, af en toe, om de paar minuten kwam hij naar me terug om te zeggen dat er nog steeds niks aan de hand was.
Ik wist niet hoe ik me daarmee moest voelen. Hield iemand ons soms in de gaten, nee toch? Waarom zou iemand mij en Julian in de gaten houden, min of meer normale, verliefde, jonge mensen?
Of...Hij beweerde dat hij een rebel was, iemand die zich niks aantrok van regels en zijn eigen gang ging. Zijn oude hobby bevestigde dat, zijn oude hobby.
Nu leek hij me er erg deftig uit en het feit dat hij de hele tijd bang om zich heen keek gaf me een enorm onveilig en vreemdgevoel. Een gevoel dat ik niet bij hem hoor te hebben.
Ik spoot nog een paar keer op de houten muur die ik met zonder veel aandacht had besmeurd en zei toen dat het klaar was om hem hopelijk uit zijn gedachten wakker te maken.
Het lukte. Hij draaide zich terug naar me toe en begon me heftig te zoenen. Een teken dat alles nog steeds oké was?
Tussen het gezoen door fluisterde ik dat we misschien naar mijn vakantiehuis konden gaan. Ik had Appaloosa Plains nu wel gezien,
wat stiekem niet echt klopte. Ik wou gewoon genieten van de tijd die we hier samen hadden omdat hij me spijtig genoeg nog niet had kunnen overtuigen dat hij wel die lieve rebel was waar ik van droomde.
Ergens had ik het gevoel dat het niet zo'n slim idee was om met hem ergens te zijn.
Het lukte. Hij draaide zich terug naar me toe en begon me heftig te zoenen. Een teken dat alles nog steeds oké was?
Tussen het gezoen door fluisterde ik dat we misschien naar mijn vakantiehuis konden gaan. Ik had Appaloosa Plains nu wel gezien,
wat stiekem niet echt klopte. Ik wou gewoon genieten van de tijd die we hier samen hadden omdat hij me spijtig genoeg nog niet had kunnen overtuigen dat hij wel die lieve rebel was waar ik van droomde.
Ergens had ik het gevoel dat het niet zo'n slim idee was om met hem ergens te zijn.
We waren nog maar juist binnen. Hij was blijkbaar nieuwsgierig naar die rampzalige slaapkamer van dat rampzalige huisje en iets te laat merkte ik op dat dat een list was om een kussen te grijpen en het tegen mijn hoofd te zwieren.
Meteen deed ik hetzelfde terug. En toen hij weer. Gelukkig waren de kussens vrij zacht waardoor het geen pijn deed want iemand met zijn bicepsomvang kon vrij hard slaan met zo'n ding.
Al lachend deden we verder. Zat van plezier kwamen we erop om een ietwat alternatieve versie van een kussengevecht te doen:
wie wordt geraakt, moet iets uittrekken. We gingen erg gelijk op, en daarmee bedoel ik: ik sla- hij slaat - ik sla - hij slaat - en zo verder.
Voor we het wisten stonden we er beiden in ons ondergoed en ik merkte iets op dat me wat verraste. Ik had hem nog niet goed kunnen zien, maar hij bleek een joekel van een tatoeage op zijn rug te hebben.
Toen ik ernaar vroeg zei hij niet veel meer dan: "Heb ik laten zetten toen ik zeventien was. Mijn moeder vond het niks, wou en wilt dat ik hem laat weglaseren. Ik doe het niet",
vervolgens maakte hij van die verwarring gebruik om simpelweg nog eens een kussen keihard tegen mijn gezicht te smijten. Ik nam natuurlijk meteen wraak.
Meteen deed ik hetzelfde terug. En toen hij weer. Gelukkig waren de kussens vrij zacht waardoor het geen pijn deed want iemand met zijn bicepsomvang kon vrij hard slaan met zo'n ding.
Al lachend deden we verder. Zat van plezier kwamen we erop om een ietwat alternatieve versie van een kussengevecht te doen:
wie wordt geraakt, moet iets uittrekken. We gingen erg gelijk op, en daarmee bedoel ik: ik sla- hij slaat - ik sla - hij slaat - en zo verder.
Voor we het wisten stonden we er beiden in ons ondergoed en ik merkte iets op dat me wat verraste. Ik had hem nog niet goed kunnen zien, maar hij bleek een joekel van een tatoeage op zijn rug te hebben.
Toen ik ernaar vroeg zei hij niet veel meer dan: "Heb ik laten zetten toen ik zeventien was. Mijn moeder vond het niks, wou en wilt dat ik hem laat weglaseren. Ik doe het niet",
vervolgens maakte hij van die verwarring gebruik om simpelweg nog eens een kussen keihard tegen mijn gezicht te smijten. Ik nam natuurlijk meteen wraak.
Hij wou me laten struikelen in de hoop me nog eens goed te kunnen slaan met zijn kussen, iets wat... Half en half lukte.
Het enige verschil was: ik landde niet op de koude, harde vloer maar op de iets minder koude en harde matras van mijn bed en niet veel later volgde hij me.
Bij wat er toen gebeurde hoef ik denk ik geen tekeningetje te maken.
Het enige verschil was: ik landde niet op de koude, harde vloer maar op de iets minder koude en harde matras van mijn bed en niet veel later volgde hij me.
Bij wat er toen gebeurde hoef ik denk ik geen tekeningetje te maken.
Het punt is, hij ging niet naar huis en bleef bij om te...Slapen. Min of meer. Meer min dan meer aangezien we simpelweg niet konden slapen en bij zonsopgang samen waren aan het ontbijten. We hadden een nogal vreemde discussie over dat ik er ook oogverblindend uitzie zonder enig laagje make-up en die tatoeage op zijn rug. Vooral mijn make-up, het enige wat ik meer te weten kwam over die tatoeage dat het gewoon een stom betekenisloos tattoo'tje was dat hij dus op zijn zeventiende had laten zetten.
Toen zei ik iets waar ik zelf wat over verbaasd was. Ik had helemaal niks geslapen en op de momenten dat ik gehoopt had dat wel te doen had ik liggen piekeren. Ik maakte me zorgen over mijn ouders, of beter: zij maakten me zorgen over mij. Ookal was ik al vijfentwintig, ze gingen zich heus wel afvragen waar ik uithang na een mysterieuze keukenbrand bij de Ivy's - waar ik was omstreeks het moment van de brand, wat ze wisten.
Dus stelde ik voor om naar mij thuis, naar Moonlight Falls, te gaan. Misschien zou mama niet meer de hele tijd zagen om saai werk te zoeken nu ik een vriend had en dus wel degelijk iets aan mijn toekomst deed.
Toen zei ik iets waar ik zelf wat over verbaasd was. Ik had helemaal niks geslapen en op de momenten dat ik gehoopt had dat wel te doen had ik liggen piekeren. Ik maakte me zorgen over mijn ouders, of beter: zij maakten me zorgen over mij. Ookal was ik al vijfentwintig, ze gingen zich heus wel afvragen waar ik uithang na een mysterieuze keukenbrand bij de Ivy's - waar ik was omstreeks het moment van de brand, wat ze wisten.
Dus stelde ik voor om naar mij thuis, naar Moonlight Falls, te gaan. Misschien zou mama niet meer de hele tijd zagen om saai werk te zoeken nu ik een vriend had en dus wel degelijk iets aan mijn toekomst deed.
Hij had er verrassend goed op gereageerd. Eerst dacht ik dat hij gewoon weg wou uit Appaloosa Plains om een of andere reden, maar het bleek dat hij werkelijk nieuwsgierig was naar mijn familie.
"Pas maar op," had ik gezegd, "Moonlight Falls ligt nog onder een meter sneeuw begin februari, dat is een ander verhaaltje dan hier."
Hij leek er geen bezwaar tegen te hebben. Niet veel later zaten we samen in het vliegtuig en die avond waren we in Moonlight Falls waar er, zoals gebruikelijk, een meter sneeuw lag.
De sfeer begon al goed. Papa was aan het eten en mama was - al in haar slaapkleding - wat aan het schrijven. Iets waar ze abrupt mee ophield wanneer ik met Julian kwam binnengewandeld.
"Ah, hier ben je! De Ivy's eisen een schadevergoeding, en, voor als je het wilt weten, die hebben wij al braaf betaald",
Ik had niet eens de kans gehad om iets te zeggen. Dat deed ik dus na haar preek: ik zei dat ik in Appaloosa Plains, waar ik dan dus zat, iemand had ontmoet en dat hij Julian heette en dat hij zich was aan het verbazen over wat voor een familie ik nu had.
"Ik wed dat hij is ingehuurd om je vriendje te spelen. Je krijgt nog steeds geen rotte cent van me, zeker niet na dat accident met die brand", was haar overduidelijke antwoord. Ze had niet eens even haar aandacht op Julian gericht die denk ik een beetje gek werd van de rommel en de toverstokjes en de half met magie verbeterde technische apparaten en ja, ik was kwaad. Die brand was een ongeluk en mijn oh - zo- brave broer en zussen hadden allemaal een som geld meegekregen wanneer ze uit huis gingen!
Toen trok ze me gewelddadig mee naar de keuken waar er wat meer plek was, begon ze die gebruikelijke rare kronkelingen te maken met haar handen en veranderde ze me zonder pardon in een stinkende pad.
Ik vind magie al niet leuk en dus vloeken zeker niet en nu gebruikte ze het zomaar even op mij.
"Mama, waarom deed je dat? Waarom?",
Een aanvaardbaar antwoord afwachtend keek ik naar mijn lichaam, alleen mijn hoofd, gelukkig, tot zover je dat geluk kon noemen aangezien ik op mijn hoofd nog steeds 2 blubberachtige, grote, gele ogen had en mijn donkerrode lokken verdwenen waren...
Ik vind magie al niet leuk en dus vloeken zeker niet en nu gebruikte ze het zomaar even op mij.
"Mama, waarom deed je dat? Waarom?",
Een aanvaardbaar antwoord afwachtend keek ik naar mijn lichaam, alleen mijn hoofd, gelukkig, tot zover je dat geluk kon noemen aangezien ik op mijn hoofd nog steeds 2 blubberachtige, grote, gele ogen had en mijn donkerrode lokken verdwenen waren...
Julian wandelde naar me toe en drukte een kus op mijn mond in de hoop me terug te veranderen - dat wist hij over paddenvloeken - maar het mocht niet baten; hij veranderde eveneens in een halve pad. Gelukkig zag mama haar fouten snel in en vuurde ze bijna onopmerkbaar een zonnespreuk op ons af, waardoor we terug zouden veranderen in het knappe koppel dat we normaal gezien waren. Ook bood ze haar excuses aan over haar preek.
Haar humeur bleek helemaal om geslagen te zijn, want het volgende moment had ze een mededeling die me een gat in de lucht deed springen.
"Ik en papa gaan op reis. Voor een tijdje, een wereldreis. We hebben dit huis dus voor een tijdje niet meer echt nodig. Beter nog, we verkopen het hele huis met de hele inboedel...Dat zou een een pak geld moeten opleveren en je mag tachtigduizend simdollars hebben om zelf een huis te bouwen of kopen",
Mijn ogen waren de hele tijd op Julian gericht geweest, die voor mama stond. Wanneer ik naar haar keek zag ik dat ze zelf wel degelijk opgelucht was over deze beslissing. Het zal door Julian's deftige voorkomen komen, waarvan ze was overtuigd dat we iets hadden na hij het had geriskeerd een pad te worden.
Haar humeur bleek helemaal om geslagen te zijn, want het volgende moment had ze een mededeling die me een gat in de lucht deed springen.
"Ik en papa gaan op reis. Voor een tijdje, een wereldreis. We hebben dit huis dus voor een tijdje niet meer echt nodig. Beter nog, we verkopen het hele huis met de hele inboedel...Dat zou een een pak geld moeten opleveren en je mag tachtigduizend simdollars hebben om zelf een huis te bouwen of kopen",
Mijn ogen waren de hele tijd op Julian gericht geweest, die voor mama stond. Wanneer ik naar haar keek zag ik dat ze zelf wel degelijk opgelucht was over deze beslissing. Het zal door Julian's deftige voorkomen komen, waarvan ze was overtuigd dat we iets hadden na hij het had geriskeerd een pad te worden.
Ik genoot in ieder geval van de kans die ik kreeg. Tegen half februari waren mama en papa vertrokken en had ik een euhm, nederig stulpje laten bouwen aan de andere kant van het dorp waar ik snel wat leuke lichtjes aanhing. Niet dat die dingen enig nut hadden maar ik vond ze leuk en mama en papa hadden nooit zin om die dingen op te hangen en nu ik mijn eigen huis had kon ik dus doen wat ik wou.
Het was ook duidelijk dat het ons huis was; het bevatte duizend verschillende stijlen en kleuren en we leefden ons meteen uit op de vloer en de muren met een bus graffiti.
Julian geloofde me wanneer ik hem zei dat hij goed kon vertellen wanneer we er enkele dagen woonden en sloeg meteen zijn laptop open, waar hij een roman genaamd 'achter het stuur met eendjes' begon te schrijven.
Op een verdieping die half als een feestzaal was ingericht, inclusief discobal en bar, waar ik wanhopig probeerde mijn mixologievaardigheden op te krikken.
Nee, ik ging het hier niet snel beu worden.
Op een verdieping die half als een feestzaal was ingericht, inclusief discobal en bar, waar ik wanhopig probeerde mijn mixologievaardigheden op te krikken.
Nee, ik ging het hier niet snel beu worden.