Deel 10: Leugens achterna
Nog een beetje verdwaasd van zijn gesprek met Triton wandelde Learco terug de woonboot op. Dendronephtya, die computerspelletjes zat te spelen, vroeg waar hij was geweest - maar hij negeerde het en ging zo snel mogelijk naar binnen.
Dat hij zo kortaf was had verschillende redenen. Dendronephtya moest in dit stadium helemaal nog niet weten wat hij zoal uitspookte en ten tweede was er het zeewier dat Triton hem had gegeven.
Toen hij het had gekregen, had hij het uitgelachen: zeewier? Onnozel, stom, vies zeewier dat je overal in de zee vindt? Maar dit zeewier was toch...Anders. Van alleen nog maar in zijn broekzak te zitten had het hem een vreemd gevoel gegeven. "Eet mij", zei het voortdurend. "Eet mij, ik ben speciaal",
Dat deed hij, met spijt. Het smaakte verschrikkelijk met een grote V en hij begreep niet dat alle zeemeersims dit spul aten. Maar ook nu had het iets speciaals, iets magisch wat toch niet echt bij het zeewier thuishoorde. De smaak van het spul zonk in zijn smaakpapillen en hij kreeg een zweverig gevoel, en hij dacht rond zich allerlei vreemde, blauwe vlekken te zien. Hallucinaties? Nee, het was gewoon te echt. Hij zweefde écht.
Toen hij het had gekregen, had hij het uitgelachen: zeewier? Onnozel, stom, vies zeewier dat je overal in de zee vindt? Maar dit zeewier was toch...Anders. Van alleen nog maar in zijn broekzak te zitten had het hem een vreemd gevoel gegeven. "Eet mij", zei het voortdurend. "Eet mij, ik ben speciaal",
Dat deed hij, met spijt. Het smaakte verschrikkelijk met een grote V en hij begreep niet dat alle zeemeersims dit spul aten. Maar ook nu had het iets speciaals, iets magisch wat toch niet echt bij het zeewier thuishoorde. De smaak van het spul zonk in zijn smaakpapillen en hij kreeg een zweverig gevoel, en hij dacht rond zich allerlei vreemde, blauwe vlekken te zien. Hallucinaties? Nee, het was gewoon te echt. Hij zweefde écht.
Enkele minuten later was het over. Het was helemaal verdwenen: het zweverig gevoel, de blauwe vlekken, de magie van het blijkbaar niet doodnormale zeewier dat zijn keel binnen gleed. Maar hij voelde zich toch anders, alsof hij simpelweg een totaal anders wezen was.
En dan was er nog de vreselijke drang naar water. Bijna onbewust rende hij naar het strand met het plan te gaan zwemmen. Weeral de dochter van de leugenares negerend, die zich grondig begon af te vragen waar haar vader zoal mee bezig was.
En dan was er nog de vreselijke drang naar water. Bijna onbewust rende hij naar het strand met het plan te gaan zwemmen. Weeral de dochter van de leugenares negerend, die zich grondig begon af te vragen waar haar vader zoal mee bezig was.
En toen was hij in het water. Hij was er met kleren en als ingesprongen, maar die kleren leken simpelweg te verdwijnen. Zelfs zijn benen veranderden, het waren geen benen meer. Ze waren één en bedekt met een heleboel lichte, geelgroene schubben. Learco begon met de vissenstaart te zwaaien en probeerde te zwemmen, en hij bleek er talent voor te hebben. Hij zwom verder en verder, als kersverse zeemeerman.
Hij zwom naar een koraalrif. Hij bleef nog even aan het wateroppervlak, waar hij twijfelde of hij nu onderwater zou duiken of niet. Wat die staart ook mocht betekenen, zijn instinct vertelde hem dat onder water gaan met niks dan zijn eigen lichaam geen slim idee was. Maar toch...Hij moest het simpelweg uit proberen, te verleiding was te groot. Hij deed zijn hoofd dus onder water en zwom naar de bodem.
Om vijf minuten later naar adem happend terug vliegensvlug naar boven te zwemmen. Vijf minuten was het hem gelukt. Ademen onder water, praten onder water, zelfs eten onder water, wat hij met een juist gevangen zalm uitprobeerde. Rauwe vis was toch niet zo vis als sushi hem vertelde dat het was.
Maar zijn lichaam was overdudielijk toch nog niet aan deze nieuwe levensstijl gewend geraakt en begon als snel tegen te stribbelen, wat als gevolg had dat Learco met klein ademtekort en doodmoe terug de hemel boven zich zag even later.
Maar zijn lichaam was overdudielijk toch nog niet aan deze nieuwe levensstijl gewend geraakt en begon als snel tegen te stribbelen, wat als gevolg had dat Learco met klein ademtekort en doodmoe terug de hemel boven zich zag even later.
Gelukkig was Dendronephtya ondertussen al gaan slapen voor er nog meer vreemde vragen op hem werden afgestormd, het was al laat en dat was wel het laatste waar hij zin in had.
Hij stond de volgende ochtend op en at snel een vis op die hij de vorige avond nog had gevangen - vissen vangen onder water is echt pakken makkelijker als je niet belemmerd wordt door een duikfles - vooraleer hij Dendronephtya wekte en haar het misschien toch wel verrassende nieuws vertelde. Ze is niet de enige zeemeersim in huis.
Hij stond de volgende ochtend op en at snel een vis op die hij de vorige avond nog had gevangen - vissen vangen onder water is echt pakken makkelijker als je niet belemmerd wordt door een duikfles - vooraleer hij Dendronephtya wekte en haar het misschien toch wel verrassende nieuws vertelde. Ze is niet de enige zeemeersim in huis.
"Wist ik, ik zag je weg zwemmen gisterenavond" zie Dendronephtya, die puur voor de zin een stuk taart at. Hoewel ze er niks aan had. "Zo verrassend is het dus niet..." concludeerde Learco en klapte de laptop open. "Nee, leuk zelfs. Nu kunnen we samen gaan duiken zonder dat jij eerst een van de duikpakken moet gaan zoeken",
"We hebben nog nooit samen gedoken, je was nog te klein",
"Klopt. Moeten we dat dus dringend doen",
Die pure eerlijkheid van haar, geen blad voor de mond nemen. Simpelweg zalig. Spijtig dat haar moeder niet zo eerlijk was.
"Wat zou jij ervan denken om een tijdje bij oma en opa te logeren?"
"Waarom? Naar waar ga je? Heeft het iets met je uitstap met Triton gisteren te maken?"
"Laten we zeggen dat ik zakenreis ga, maar het is echt leuk bij mijn ouders, je zal niks tekort komen",
Achterdochtig zei ze dan maar dat het oké was.
Het was nog te riskant om haar alles te vertellen, deels omdat hij zelf ook nog zijn twijfels had aan het verhaal van Triton.
"We hebben nog nooit samen gedoken, je was nog te klein",
"Klopt. Moeten we dat dus dringend doen",
Die pure eerlijkheid van haar, geen blad voor de mond nemen. Simpelweg zalig. Spijtig dat haar moeder niet zo eerlijk was.
"Wat zou jij ervan denken om een tijdje bij oma en opa te logeren?"
"Waarom? Naar waar ga je? Heeft het iets met je uitstap met Triton gisteren te maken?"
"Laten we zeggen dat ik zakenreis ga, maar het is echt leuk bij mijn ouders, je zal niks tekort komen",
Achterdochtig zei ze dan maar dat het oké was.
Het was nog te riskant om haar alles te vertellen, deels omdat hij zelf ook nog zijn twijfels had aan het verhaal van Triton.
Ze vulden hun dag nog met de normaalste zaken van de wereld die je niet meteen een zeemeersims koppelt en 's avonds vertrokken ze al zwemmend naar het huis van Aoife en Gabriel. Beiden niet zo elegant als ze zouden moeten. "Niet zo snel!"
"Ik heb ook nog niet zo lang mijn staart, het is niet speciaal",
"Maar jij bent met schubben geboren",
Giechelend dook Dendronephtya terug onder water. 'Klopt. Race?"
"Ik heb ook nog niet zo lang mijn staart, het is niet speciaal",
"Maar jij bent met schubben geboren",
Giechelend dook Dendronephtya terug onder water. 'Klopt. Race?"
"Het komt nogal plots, maar natuurlijk vind ik het niet erg als ze hier een tijdje logeert! Met dat Louise bij Christiano is ingetrokken staat er een volledige kamer leeg!" zei een enthousiaste Aoife.
Het was al middernacht wanneer het stel uitgeput bij de villa van de bekendste muzikante en fotograaf van de Caraïben aankwam. Verbaasd door de mooie, grote, roze piano begon Dendronephtya meteen te spelen, wat ze had geleerd van de xylofoon in praktijk brengend.
Het was al middernacht wanneer het stel uitgeput bij de villa van de bekendste muzikante en fotograaf van de Caraïben aankwam. Verbaasd door de mooie, grote, roze piano begon Dendronephtya meteen te spelen, wat ze had geleerd van de xylofoon in praktijk brengend.
Ze praten nog wat over koetjes en kalfjes, zoals dat ook Aoife nu rimpels krijgt - eindelijk, op een leeftijd van achtenvijftig jaar - en dat Learco bevestigd dat die peuterxylofoon echt een handig ding is, wijzend naar Dendronephtya die blijkbaar veel aanlegt heeft voor muziek. Toen kwam de onvermijdelijke vraag: "Waar ga je eigenlijk naartoe aar Tya niet mee naar toe kan?"
Hij gaat richting Ierland om het bewuste eiland te vinden waar Triton het over had, natuurlijk, maar dat zou nog méér vragen opwekken.
"Gewoon, ik moet er even tussen uit, op mijn eentje, zonder een tiener in de buurt",
Klonk veel logischer bij een einzelgänger als Learco.
Hij gaat richting Ierland om het bewuste eiland te vinden waar Triton het over had, natuurlijk, maar dat zou nog méér vragen opwekken.
"Gewoon, ik moet er even tussen uit, op mijn eentje, zonder een tiener in de buurt",
Klonk veel logischer bij een einzelgänger als Learco.
Hij zei zijn ouders gedag en wandelde naar buiten. Eerst ging hij nog langs de woonboot, waar hij nog wat spullen inpakte. Hij legde het gerief in zijn speedboot, stuurde nog een sms'je naar Dendronephtya die hij vaak kortweg Tya noemde ("Gedraag je!") en startte de motor van de boot. Toen vertrok hij. Eerst naar het niet zo verre Cuba waar hij een grote, stevige boot zou huren.
Toen de Atlantische oceaan op.
Naar de oorsprong van de zeemeersims.
Naar Acropora.
De leugenares achterna.
De leugens achterna.
Naar de oorsprong van de zeemeersims.
Naar Acropora.
De leugenares achterna.
De leugens achterna.