Deel 13: Gekibbel
"Wietie mefjou?" Brabbelde Rachel. Aneirin zette haar meteen terug op de grond en stond toen oog in oog met de huilende Mare. "Kom maar binnen", zei hij onwennig.
Ze droogde haar tranen af en wandelde naar binnen.
"Dus, Summer en Winter zijn verdwenen zeg je? En je komt naar mij? Had ik niet verwacht na alles wat je hebt gezegd en gedaan."
"Ik was kwaad. Ander onderwerp. Maar je moet me helpen en ik vermoedt dat je ze ook wilt terugvinden."
"Ik heb ze al twee jaar niet meer gezien."
"Ze zijn ontvoerd. Toen ik thuiskwam zouden ze normaal gezien hun huiswerk moet maken. In de plaats daarvan zag ik hen nergens, was het hele huis overhoop gehaald en op tafel lag er een klein briefje", vertelde ze.
Ze droogde haar tranen af en wandelde naar binnen.
"Dus, Summer en Winter zijn verdwenen zeg je? En je komt naar mij? Had ik niet verwacht na alles wat je hebt gezegd en gedaan."
"Ik was kwaad. Ander onderwerp. Maar je moet me helpen en ik vermoedt dat je ze ook wilt terugvinden."
"Ik heb ze al twee jaar niet meer gezien."
"Ze zijn ontvoerd. Toen ik thuiskwam zouden ze normaal gezien hun huiswerk moet maken. In de plaats daarvan zag ik hen nergens, was het hele huis overhoop gehaald en op tafel lag er een klein briefje", vertelde ze.
"Wat stond er op dat briefje?"
"Daarom ben ik naar jou gekomen: Een paarse vrouw genaamd Tya neemt ons mee naar Farraige Ghle, in Summer's geschrift, en toen stond er een kribbelige streep, alsof ze werd mee gesleurd. Daarna heb ik meteen het vliegtuig genomen naar hier."
"Vliegtuig? Waar woon je dan?"
"In een dorpje ergens in de VS, niks speciaals...Waar is Tya?"
"Geen idee. Ik heb haar al maanden niet meer gezien, niet meer na we Iris naar een internaat gestuurd hebben."
"Internaat? Waarom?"
"Er is iets mis met Tya. Veel mis, het was zo erg dat haar eigen dochter haar niet meer wou zien - we stuurden die dus naar een internaat om dan op ons gemak Tya aan te pakken. Spijtig genoeg is ze sindsdien weg hier."
"Dat verbaasd me niks...Zou je met mij meewillen naar Farraige Ghleann - ik veronderstel dat dat is wat er moest staan - om ze te zoeken, de kinderen en Tya? Sorry als ik te veel van je vraag. Ik verbood je je eigen kinderen te zien, zonder iets te zeggen verhuisde ik naar een ander land en nu vraag ik je mee te gaan naar ergens waar je absoluut geen goeie herinneringen aan hebt overgehouden. Maar alsjeblieft."
"Daarom ben ik naar jou gekomen: Een paarse vrouw genaamd Tya neemt ons mee naar Farraige Ghle, in Summer's geschrift, en toen stond er een kribbelige streep, alsof ze werd mee gesleurd. Daarna heb ik meteen het vliegtuig genomen naar hier."
"Vliegtuig? Waar woon je dan?"
"In een dorpje ergens in de VS, niks speciaals...Waar is Tya?"
"Geen idee. Ik heb haar al maanden niet meer gezien, niet meer na we Iris naar een internaat gestuurd hebben."
"Internaat? Waarom?"
"Er is iets mis met Tya. Veel mis, het was zo erg dat haar eigen dochter haar niet meer wou zien - we stuurden die dus naar een internaat om dan op ons gemak Tya aan te pakken. Spijtig genoeg is ze sindsdien weg hier."
"Dat verbaasd me niks...Zou je met mij meewillen naar Farraige Ghleann - ik veronderstel dat dat is wat er moest staan - om ze te zoeken, de kinderen en Tya? Sorry als ik te veel van je vraag. Ik verbood je je eigen kinderen te zien, zonder iets te zeggen verhuisde ik naar een ander land en nu vraag ik je mee te gaan naar ergens waar je absoluut geen goeie herinneringen aan hebt overgehouden. Maar alsjeblieft."
Hij keek naar Dinthe, die vanuit de keuken het gesprek had gevolgd. "Dat moet ik even bespreken", zei hij tegen Mare en verliet de woonkamer.
"Ik weet wat je denkt, maar als je niet naar Farraige Ghleann gaat verplicht ik je het te doen. Het zijn je kinderen die daar zitten bij je gestoorde zus, waarschijnlijk."
"Ik weet wat je denkt, maar als je niet naar Farraige Ghleann gaat verplicht ik je het te doen. Het zijn je kinderen die daar zitten bij je gestoorde zus, waarschijnlijk."
"Vind je het dan niet erg dat ik samen met mijn ex-vrouw voor onbepaalde tijd ergens naartoe gaat terwijl jij hier achterblijft? Het gaat nooit terug iets tussen mij en Mare worden, maar ik zag hoe ze naar Rachel keek..." Dinthe belemmerde hem verder te praten.
"Je probeert je er echt uit te praten hè? Maar al dat gedoe van toen, dat is meer dan twintig jaar geleden. Hou oud zou die 'enge man' die je als kind beschreef nu zijn? Zeventig? Vijfenzeventig? Tachtig? Het is nu waarschijnlijk een vredig eilandje.
En wie zegt er dat jullie alleen gaan? Ik ga mee. Ik heb wel zien in wat avontuur. We laten Rachel en Scarlett even logeren bij mijn ouders of de jouwe en zodra we zeker weten dat ze daar echt zitten komen die ons gewoon achterna met de tweeling. "
"Je hebt gelijk. Maar wat dan met Iris en als ze plots thuiskomt?"
"Je probeert je er echt uit te praten hè? Maar al dat gedoe van toen, dat is meer dan twintig jaar geleden. Hou oud zou die 'enge man' die je als kind beschreef nu zijn? Zeventig? Vijfenzeventig? Tachtig? Het is nu waarschijnlijk een vredig eilandje.
En wie zegt er dat jullie alleen gaan? Ik ga mee. Ik heb wel zien in wat avontuur. We laten Rachel en Scarlett even logeren bij mijn ouders of de jouwe en zodra we zeker weten dat ze daar echt zitten komen die ons gewoon achterna met de tweeling. "
"Je hebt gelijk. Maar wat dan met Iris en als ze plots thuiskomt?"
"Zien we nog wel. Je maakt je te veel zorgen schat, veel te veel. De mogelijkheid om je kinderen te zien en vrede te sluiten met je verleden op dat roteilandje wordt je op een dienblad gepresenteerd en jij bent nog steeds bang. Het komt allemaal wel goed."
Ze glimlachte zo lief. Al werd hij met een pistool bedreigd, als ze dat zei met die lieve stem van haar en zo glimlachte, zou hij dan zelfs nog alle warmte en blijdschap van de wereld in zijn hart voelen.
"Oké. Ik ga mijn vader bellen. Ik ga terug naar Farraige Ghleann. Met mijn twee vrouwen", al grinnikend pakte hij zijn gsm en keek nog eens naar Dinthe, die nog steeds geruststellend naar haar lachte. Met een vrouw als haar in de buurt ging hen niks overkomen.
Ze glimlachte zo lief. Al werd hij met een pistool bedreigd, als ze dat zei met die lieve stem van haar en zo glimlachte, zou hij dan zelfs nog alle warmte en blijdschap van de wereld in zijn hart voelen.
"Oké. Ik ga mijn vader bellen. Ik ga terug naar Farraige Ghleann. Met mijn twee vrouwen", al grinnikend pakte hij zijn gsm en keek nog eens naar Dinthe, die nog steeds geruststellend naar haar lachte. Met een vrouw als haar in de buurt ging hen niks overkomen.
Learco begreep niks van het verhaal aan de andere kant van de telefoon.
"Dus, Tya is al maanden weg, je hebt Summer en Winter al een hele tijd niet meer gezien, en nu kwam Mare - die je ook al heel lang niet meer hebt gezien - vertellen dat ze denkt dat Tya Summer en Winter heeft meegenomen naar Farraige Ghleann? Ze wilt dat je meegaat, maar Dinthe wilt ook mee waardoor je andere kinderen alleen zijn en je vraagt ons om een tijdje op hen te passen?
We komen meteen."
Het was al laat in de avond toen ze uiteindelijk voor de deur stonden. Mare was doodmoe van haar reis en sliep, terwijl Dinthe en Aneirins Learco en Acropora ontvingen. "Zie ze nu. Toen we niet zo lang geleden foto's doorgestuurd kregen waren ze nog zo klein en zie die twee rondwaggelende kapoenen nu. Pas op jongen, voor je het weet zijn ze getrouwd en hebben ze kinderen."
Acropora liet vanaf toen Rachel niet meer los.
"Dus, Tya is al maanden weg, je hebt Summer en Winter al een hele tijd niet meer gezien, en nu kwam Mare - die je ook al heel lang niet meer hebt gezien - vertellen dat ze denkt dat Tya Summer en Winter heeft meegenomen naar Farraige Ghleann? Ze wilt dat je meegaat, maar Dinthe wilt ook mee waardoor je andere kinderen alleen zijn en je vraagt ons om een tijdje op hen te passen?
We komen meteen."
Het was al laat in de avond toen ze uiteindelijk voor de deur stonden. Mare was doodmoe van haar reis en sliep, terwijl Dinthe en Aneirins Learco en Acropora ontvingen. "Zie ze nu. Toen we niet zo lang geleden foto's doorgestuurd kregen waren ze nog zo klein en zie die twee rondwaggelende kapoenen nu. Pas op jongen, voor je het weet zijn ze getrouwd en hebben ze kinderen."
Acropora liet vanaf toen Rachel niet meer los.
"Als ze echt daar zit, maak ik me eigenlijk wel zorgen om Tya. Wie weet wat voor stommiteiten ze begaat, na het voorval met Louise...En dan is er nog..." Learco gaf Acropora een elleboogstoot. Hij wist wat ze wou zeggen. Aneirin keek zijn ouders even argwanend aan en praatte toen verder. "Ik denk niet dat Tya iets zal overkomen. Maar zodra ik zeker weet dat ze daar zit, verwittig ik jullie en kunnen jullie ons achterna reizen. Misschien wil ze jullie wel vertellen wat er mis is.
Maar nu moeten we vertrekken. Over enkele uren is ons vliegtuig naar Dublin."
Maar nu moeten we vertrekken. Over enkele uren is ons vliegtuig naar Dublin."
Gelukkig vonden ze daar iemand die hen naar Farraige Ghleann wou brengen. Daar arriveerden ze midden in de nacht. Zoveel te beter, ze gingen naar het gemeentehuis, informeerden naar gemeubelde huizen die te huur stonden en tegen de ochtend hadden ze zich gesetteld in een vrij groot huis midden op het eiland.
"Wat willen jullie eten?" vroeg Dinthe meteen.
"Iets met vis", zei Aneirin logischerwijs.
"Met frietjes misschien?" vroeg ze, en toverde een schotel frietjes met fishsticks te voorschijn.
"Wat willen jullie eten?" vroeg Dinthe meteen.
"Iets met vis", zei Aneirin logischerwijs.
"Met frietjes misschien?" vroeg ze, en toverde een schotel frietjes met fishsticks te voorschijn.
"Valt nog mee van smaak, vooral om lucht te zijn", werd er plots gezegd. Het was Mare, die overduidelijk moeite moest doen om niet gewoon toe te geven dat het heerlijk was. "Wat gaan we nu doen? Rondvragen in het dorp of ze Dendronephtya hebben gezien?" stelde Aneirin voor. "In deze kleren?" vroeg Dinthe ongelovig. "Het lijkt me verstandig om eerst iets anders aan te trekken."
"Jij bent ook echt het type dat alleen maar denkt aan kleren. Maar je hebt gelijk, zo vallen we te veel op. Moest de mens dit eiland niet gevonden hebben, was het hier nog de middeleeuwen. Je had Aneirin indertijd moeten zien, in zijn veel te grote hemd en versleten broek met bretellen." Dinthe knikte onverschillig. Mare zei dat overduidelijk om aan te tonen dat zij Aneirin toch véél beter kende dan zij.
"Geen ruzie maken. Hopelijk hebben de eigenaars van dit huis passende kleding achter gelaten, anders moeten we ons achter struiken verstoppend bij een kledingwinkel geraken."
"Oké", zeiden beide dames in koor.
"Jij bent ook echt het type dat alleen maar denkt aan kleren. Maar je hebt gelijk, zo vallen we te veel op. Moest de mens dit eiland niet gevonden hebben, was het hier nog de middeleeuwen. Je had Aneirin indertijd moeten zien, in zijn veel te grote hemd en versleten broek met bretellen." Dinthe knikte onverschillig. Mare zei dat overduidelijk om aan te tonen dat zij Aneirin toch véél beter kende dan zij.
"Geen ruzie maken. Hopelijk hebben de eigenaars van dit huis passende kleding achter gelaten, anders moeten we ons achter struiken verstoppend bij een kledingwinkel geraken."
"Oké", zeiden beide dames in koor.
Ze hadden geluk. Ze stelden er zich geen vragen bij wanneer ze twee volle kledingkasten terugvonden op de slaapkamers.
Aneirin was het snelst klaar met iets dat bijna op een uniform leek aan te trekken, gevolgd door Mare. "Kijk eens wat een leuke jurk ik heb gevonden!" riep ze enthousiast wanneer ze hem beneden terug tegenkwam. "Een tikkeltje te groot, maar hij staat me erg goed. Jij ziet er trouwens ook erg goed uit, waar is Dinthe?"
Aneirin was het snelst klaar met iets dat bijna op een uniform leek aan te trekken, gevolgd door Mare. "Kijk eens wat een leuke jurk ik heb gevonden!" riep ze enthousiast wanneer ze hem beneden terug tegenkwam. "Een tikkeltje te groot, maar hij staat me erg goed. Jij ziet er trouwens ook erg goed uit, waar is Dinthe?"
"Hier", klonk het wanneer Dinthe met een helder rood jasje en kniehoge, bruine laarzen de trap af stapte. "Het was moeilijk iets te vinden dat me bevalt, maar in tegenstelling tot jou heb ik tenminste het juiste figuur voor deze kleding. Aneirin, wat vind je ervan?"
"Je ziet er prachtig uit", antwoordde hij.
"Prachtig? je bent net een bloem."
"Mare, ik hoop dat dat een compliment was want als belediging was het een echte flater geweest. Bedankt, bloemen zijn erg mooi ja. Kom, we vertrekken."
Zij en Aneirin gingen voorop en met tegenzin volgde Mare. Moesten het niet haar kinderen zijn waar ze naar op zoek waren, zou ze er zo snel mogelijk voor zorgen dat ze zo ver mogelijk was van dat mens.
"Je ziet er prachtig uit", antwoordde hij.
"Prachtig? je bent net een bloem."
"Mare, ik hoop dat dat een compliment was want als belediging was het een echte flater geweest. Bedankt, bloemen zijn erg mooi ja. Kom, we vertrekken."
Zij en Aneirin gingen voorop en met tegenzin volgde Mare. Moesten het niet haar kinderen zijn waar ze naar op zoek waren, zou ze er zo snel mogelijk voor zorgen dat ze zo ver mogelijk was van dat mens.
Het was een ramp. Aneirin had er spijt van dat hij er mee had ingestemd dat Dinthe mee ging, want het gekibbel tussen Dinthe en Mare hielp hun zoektocht niet bepaald veel vooruit. Om de vijf minuten werd er wel eens aan elkaars haar getrokken of geduwd. het leken net twee kleine meisjes die waren ruziën over wie eerst met de nieuwe barbiepop mocht spelen. Hij stond er dus alleen voor. Die alleen bracht ook niks op. Iedereen waar hij iets aan vroeg antwoordde of wel niet en liep weg, of ze wisten oprecht niks. Dan waren er nog de wat oudere mensen die Aneirin nog herkenden als het mysterieuze zoontje van de oude koningin.
Wanneer ze 's avonds terug waren pakte Mare meteen een boek om daar in te verzinken en Dinthe's gepraat niet aan te horen terwijl Aneirin en Dinthe bespraken hoe ze het zouden aanpakken. "Iemand moet toch iets gezien hebben?" vroeg die laatste.
"Misschien niet. Misschien is Tya wel hierheen met Summer en Winter, maar heeft ze geen stap in het dorp gezet...Het paleis."
Dinthe keek hem vragend aan. "Hoe bedoel je? Welk paleis?"
"Het paleis waar jouw echtgenoot als kind met zijn moeder woonde. Het koninklijk paleis. Misschien zitten Dendronephtya en mijn lieve kinderen daar, om wie weet welke reden."
"Waarom is me ook nog niet duidelijk, maar het zou op een bepaalde manier wel logisch zijn denk ik. Trouwens Mare, Dinthe kon helemaal niet weten dat ik dat paleis bedoelde. 'Het paleis' is erg vaag, sorry daarvoor." Mare zei niks en sloeg een bladzijde om.
Wanneer ze 's avonds terug waren pakte Mare meteen een boek om daar in te verzinken en Dinthe's gepraat niet aan te horen terwijl Aneirin en Dinthe bespraken hoe ze het zouden aanpakken. "Iemand moet toch iets gezien hebben?" vroeg die laatste.
"Misschien niet. Misschien is Tya wel hierheen met Summer en Winter, maar heeft ze geen stap in het dorp gezet...Het paleis."
Dinthe keek hem vragend aan. "Hoe bedoel je? Welk paleis?"
"Het paleis waar jouw echtgenoot als kind met zijn moeder woonde. Het koninklijk paleis. Misschien zitten Dendronephtya en mijn lieve kinderen daar, om wie weet welke reden."
"Waarom is me ook nog niet duidelijk, maar het zou op een bepaalde manier wel logisch zijn denk ik. Trouwens Mare, Dinthe kon helemaal niet weten dat ik dat paleis bedoelde. 'Het paleis' is erg vaag, sorry daarvoor." Mare zei niks en sloeg een bladzijde om.
"Geeft niet. Ik zit gewoon bij Rachel en Scarlett met mijn gedachten."
"Jij weet tenminste waar je kinderen zijn", onderbrak Mare.
"Jij ook als je naar me zou willen luisteren. De kans dat ze in het oude paleis zitten, is reëel. Ik begin een vermoeden te hebben dat er meer achter zit. Toen jij met je ouders wegvluchtte van het paleis, moet er iemand het over gepakt hebben. Hoe die bij Tya is terechtgekomen om Summer en Winter te ontvoeren is me niet helemaal duidelijk, maar het is me wel duidelijk dat die jou - de feitelijke prins - hier terug naartoe wou krijgen en het hem hiermee is gelukt. Ik stel voor dat we morgen naar het paleis gaan, ik ga gaan slapen."
"Ik ook, we hebben vannacht weinig geslapen, het paleis is een goed idee", zei Aneirin en volgde zijn vrouw naar boven.
"Jij weet tenminste waar je kinderen zijn", onderbrak Mare.
"Jij ook als je naar me zou willen luisteren. De kans dat ze in het oude paleis zitten, is reëel. Ik begin een vermoeden te hebben dat er meer achter zit. Toen jij met je ouders wegvluchtte van het paleis, moet er iemand het over gepakt hebben. Hoe die bij Tya is terechtgekomen om Summer en Winter te ontvoeren is me niet helemaal duidelijk, maar het is me wel duidelijk dat die jou - de feitelijke prins - hier terug naartoe wou krijgen en het hem hiermee is gelukt. Ik stel voor dat we morgen naar het paleis gaan, ik ga gaan slapen."
"Ik ook, we hebben vannacht weinig geslapen, het paleis is een goed idee", zei Aneirin en volgde zijn vrouw naar boven.
Toen bleef Mare alleen achter. Ze zag er tegen op naar het paleis te gaan. Deels omdat die ontplofte rode verfpot het had gezegd, maar ook gewoon omdat ze bang was dat Aneirin het ook geen goed idee vond. Hij heeft daar in een hel geleefd en die bitch leek dat gewoon vergeten te zijn.
Haar gedachten werden onderbroken door een geluid.
"Ik wil het niet doen", hoorde ze vaag. Ze herkende de stem, het was...Dendronephtya.
"Je moet. Ga het huis binnen en neem hem mee."
"Om hem dan door jou te laten vermoorden? Het is mijn broer."
"Ik begrijp je niet. Je stemde ermee in en zorgde ervoor dat hij hierheen kwam, na eerst mijn plannen tegen te werken. Volg gewoon het plan. Ontvoer hem."
Haar gedachten werden onderbroken door een geluid.
"Ik wil het niet doen", hoorde ze vaag. Ze herkende de stem, het was...Dendronephtya.
"Je moet. Ga het huis binnen en neem hem mee."
"Om hem dan door jou te laten vermoorden? Het is mijn broer."
"Ik begrijp je niet. Je stemde ermee in en zorgde ervoor dat hij hierheen kwam, na eerst mijn plannen tegen te werken. Volg gewoon het plan. Ontvoer hem."
Ze wist nu zeker dat het Dendronephtya was. Wie de ander was wist ze niet, alleen maar dat het een man was. Ze legde haar boek weg en stond op. Even vroeg ze zich af of ze niet Aneirin wou waarschuwen, maar bedacht zich. Zo gevaarlijk kon Tya niet zijn en ze hadden altijd al een goede relatie gehad, die kon nu niet zomaar verdwenen zijn.
"Er is nog iemand beneden", hoorde ze haar zeggen.
"Ik kan dit niet, alsjeblieft. Dat ik zijn kinderen moest ontvoeren was al erg genoeg."
Mare zwaaide de deur open. Daar stond ze. "Hallo", zei Mare droog wanneer ze vlak voor zich Dendronephtya zag staan. Ze zag er anders uit, haar haar was gegroeid en voor de helft weg geknipt en ze dacht haar nog nooit zo verdrietig te hebben zien kijken.
"Er is nog iemand beneden", hoorde ze haar zeggen.
"Ik kan dit niet, alsjeblieft. Dat ik zijn kinderen moest ontvoeren was al erg genoeg."
Mare zwaaide de deur open. Daar stond ze. "Hallo", zei Mare droog wanneer ze vlak voor zich Dendronephtya zag staan. Ze zag er anders uit, haar haar was gegroeid en voor de helft weg geknipt en ze dacht haar nog nooit zo verdrietig te hebben zien kijken.
"Grijp haar dan!" hoorde ze de man zeggen. Dendronephtya volgde haastig het bevel op en draaide zich om. Met ogen vol tranen keek ze Mare aan. "Sorry", fluisterde ze, sleurde haar aan haar arm mee en beet. Mare schreeuwde het uit, in de hoop dat Aneirin het zou horen.
Ze hoorde echter nog niemand de trap afstormen en moest de pijn van Tya's vlijmscherpe tanden in haar arm gewoon ondergaan.
Ze hoorde echter nog niemand de trap afstormen en moest de pijn van Tya's vlijmscherpe tanden in haar arm gewoon ondergaan.