Deel 18: Spoken
"Ik begin dit beu te worden", zuchtte Gabriel. Verschroeide haar en huid, kapotte kleren en aangevallen door een of andere beer. Gevaar was het enige wat je in de catacomben kon vinden, hier en daar misschien nog een plantenzaadje waar hij eigenlijk niks mee kon of een goedkope edelsteen. Daar stopte het.
Hij en Millard gingen nu al een halfjaar afwisselend naar de catacomben op een of ander kerkhof, maar hadden tot nu niks nuttigs gevonden. Hij begon serieus aan Millard's betrouwbaarheid te twijfelen, als het echt waar was hadden ze toch al iets moeten vinden? Iets dat meer waard is dan 500 simdollars...Iets dat Aoife's leven waard is?
Niet dus. Terwijl hij vermoeid in een taxi stapte - de chauffeur keek verrast op, heeft blijkbaar niet zo vaak klanten met rechtstaand haar en een met as bedekte huid - kwam het bij hem op om er gewoon mee te stoppen.
Er moest nog een andere manier zijn en je meerdere keren per dag bijna laten opvreten door een beer was er geen.
Het bad werd eindelijk nog eens gebruikt, dat was op een bepaalde manier toch iets goed.
Hij en Millard gingen nu al een halfjaar afwisselend naar de catacomben op een of ander kerkhof, maar hadden tot nu niks nuttigs gevonden. Hij begon serieus aan Millard's betrouwbaarheid te twijfelen, als het echt waar was hadden ze toch al iets moeten vinden? Iets dat meer waard is dan 500 simdollars...Iets dat Aoife's leven waard is?
Niet dus. Terwijl hij vermoeid in een taxi stapte - de chauffeur keek verrast op, heeft blijkbaar niet zo vaak klanten met rechtstaand haar en een met as bedekte huid - kwam het bij hem op om er gewoon mee te stoppen.
Er moest nog een andere manier zijn en je meerdere keren per dag bijna laten opvreten door een beer was er geen.
Het bad werd eindelijk nog eens gebruikt, dat was op een bepaalde manier toch iets goed.
Hij meende het. Hij had alles voor Aoife over, maar nog een halfjaar - dat zijn godverdomme zes maanden - grotendeels ondergronds doorbrengen, nee, dat wou hij niet. Er moest een andere oplossing zijn die hij maar al te graag zou weten maar dit niet.
Gabriel was intussen zo aan het catacomben verkennen gewend geraakt dat hij niet meer wist wat te doen. Zich bezighouden emt de tweeling, ja, maar die leken daar niet bepaald enthousiast over. "Je ging mama tot leven wekken!" snauwden ze vaak simpelweg, ook zij waren teleurgesteld.
Hij kocht dan maar een telescoop en hield zich daarmee bezig. Zoals hij een week daarvoor nog al zijn tijd op kerkhoven had doorgebracht keek hij nu continu naar de sterren, prachtige sterren, en vond dat eigenlijk nog leuk ook. Hij trok er ook foto's van, die hij even later deelde op een astronomieforum.
Wanneer bleek dat hij een nieuw exemplaar had ontdekt, noemde hij de ster wanhopig Aoife. Aoife, de mooiste ster die er is.
Gabriel was intussen zo aan het catacomben verkennen gewend geraakt dat hij niet meer wist wat te doen. Zich bezighouden emt de tweeling, ja, maar die leken daar niet bepaald enthousiast over. "Je ging mama tot leven wekken!" snauwden ze vaak simpelweg, ook zij waren teleurgesteld.
Hij kocht dan maar een telescoop en hield zich daarmee bezig. Zoals hij een week daarvoor nog al zijn tijd op kerkhoven had doorgebracht keek hij nu continu naar de sterren, prachtige sterren, en vond dat eigenlijk nog leuk ook. Hij trok er ook foto's van, die hij even later deelde op een astronomieforum.
Wanneer bleek dat hij een nieuw exemplaar had ontdekt, noemde hij de ster wanhopig Aoife. Aoife, de mooiste ster die er is.
Is. Niet was, is, daar bleef hij aan vasthouden en hij kon wel eens gelijk hebben ook. 's Nachts, vooral bij volle maan, kwam ze terug uit het hiernamaals. Meestal ongezien zweefde ze door de muren heen, las ze met grote moeite (het was moeilijk dingen vast te houden) een paar boeken, staarde ze naar hoe haar kinderen sliepen en ging ze naar buiten en genoot ze van het uitzicht. "Gabriel heeft nog steeds niet terug aan een haven aangelegd", bedacht ze zich blij.
Ze zorgde ervoor dat ze voor zonsopgang terug haar graf ingedoken was.
Louise had dorst en was in de keuken een glaasje water gaan drinken, wanneer ze plots een schim voor zich zag. Ze was doorzichtig, bleek en haar haar was niet donkerrood maar zwart, en toch herkende ze haar logischerwijs uit duizenden: het was Aoife.
"Mama!" zei ze. Meteen sloeg ze haar armen om de half onzichtbare gedaante heen. Het voelde vreemd, heel vreemd. Ten eerste had ze niks vast, enkel lucht. De lucht voelde raar aan, maar het was overduidelijk lucht.
Aoife reageerde even enthousiast als haar dochter op de omhelzing.
Ze zorgde ervoor dat ze voor zonsopgang terug haar graf ingedoken was.
Louise had dorst en was in de keuken een glaasje water gaan drinken, wanneer ze plots een schim voor zich zag. Ze was doorzichtig, bleek en haar haar was niet donkerrood maar zwart, en toch herkende ze haar logischerwijs uit duizenden: het was Aoife.
"Mama!" zei ze. Meteen sloeg ze haar armen om de half onzichtbare gedaante heen. Het voelde vreemd, heel vreemd. Ten eerste had ze niks vast, enkel lucht. De lucht voelde raar aan, maar het was overduidelijk lucht.
Aoife reageerde even enthousiast als haar dochter op de omhelzing.
De sfeer was schitterend. Louise was helemaal niet bang en Aoife vond het dan alweer leuk dat Louise niet bang was. Dit was de hoofdreden geweest waarom ze zich nooit vrijwillig toonde: het zou haar niet verbazen wanneer iemand flauwviel of schreeuwend wegrende.
Zo kwam het onderwerp dat de hele familie Alfredo in de ban hield ter sprake: haar terug tot loven wekken.
"Papa en Millard wouden je tot leven wekken met iets dat ze misschien in catacomben op kerkhoven kunnen vinden",
Aoife's hart maakte een sprongetje, Gabriel kwam zijn belofte na. "Hoe lang zijn ze daar al mee bezig?" vroeg ze. Ze schrok bijna van haar eigen stem, die als een verre echo klonk.
"Een tijdje...Mama...", Louise stopte even met praten, alsof ze de juiste woorden zocht. "Papa heeft het inmiddels alweer opgegeven. Hij is al vaak bijna in het ziekenhuis beland na zo'n ondergrondse zoektocht, weet je..."
Zo kwam het onderwerp dat de hele familie Alfredo in de ban hield ter sprake: haar terug tot loven wekken.
"Papa en Millard wouden je tot leven wekken met iets dat ze misschien in catacomben op kerkhoven kunnen vinden",
Aoife's hart maakte een sprongetje, Gabriel kwam zijn belofte na. "Hoe lang zijn ze daar al mee bezig?" vroeg ze. Ze schrok bijna van haar eigen stem, die als een verre echo klonk.
"Een tijdje...Mama...", Louise stopte even met praten, alsof ze de juiste woorden zocht. "Papa heeft het inmiddels alweer opgegeven. Hij is al vaak bijna in het ziekenhuis beland na zo'n ondergrondse zoektocht, weet je..."
"Wat?!" ze zag hoe haar dochtertje geschrokken achteruit deinsde, niet te verwonderen: haar stem klonk verschrikkelijk.
"Hij had het me beloofd, hij had het me beloofd..."
"Hij gaat een andere oplossing zoeken!" verdedigde Louise. "Het is daar gewoon gevaarlijk. Hij mag niet ook doodgaan..." piepte het meisje, keek haar mama enkele seconden aan en rende weg.
Ze had gelijk. Gabriel mocht het risico niet pakken om hun schatten van kinderen ook aan hun lot over te laten. Dat kon hij hen niet aandoen, maar ze bleef hopen. Misschien was er nog een andere oplossing, een oplossing waar ze allemaal gelukkiger van werden...
"Hij had het me beloofd, hij had het me beloofd..."
"Hij gaat een andere oplossing zoeken!" verdedigde Louise. "Het is daar gewoon gevaarlijk. Hij mag niet ook doodgaan..." piepte het meisje, keek haar mama enkele seconden aan en rende weg.
Ze had gelijk. Gabriel mocht het risico niet pakken om hun schatten van kinderen ook aan hun lot over te laten. Dat kon hij hen niet aandoen, maar ze bleef hopen. Misschien was er nog een andere oplossing, een oplossing waar ze allemaal gelukkiger van werden...
"Psst, Gabriel", hoorde hij plots. Het klonk als Aoife's stem, maar...Anders. Het bleef Aoife's stem en meteen dacht hij dat het verbeelding was. "Gabriel", klonk het nogmaals.
Het was wel degelijk Aoife. Doorzichtig, omgeven door een zwarte, stinkende walm lucht en met lichtgevende ogen.
De geest zoals hij haar het laatst gezien had.
"We moeten praten", zei ze met een grijns op haar gezicht.
Helemaal in de ban van die verschijning volgde Gabriel haar naar buiten.
Het was wel degelijk Aoife. Doorzichtig, omgeven door een zwarte, stinkende walm lucht en met lichtgevende ogen.
De geest zoals hij haar het laatst gezien had.
"We moeten praten", zei ze met een grijns op haar gezicht.
Helemaal in de ban van die verschijning volgde Gabriel haar naar buiten.
Het was ochtend, de zon was blijkbaar al aan het opgaan en hij had nog een paar uurtjes willen slapen. Maar het was zo vreemd om Aoife nog eens te zien dat hij helemaal niet meer wist wat hij deed. Hij kan alleen maar denken aan Aoife en het feit dat ze op een bepaalde manier toch nog blijkt te leven. Het duurde niet lang of ze stonden te zoenen bij de voordeur. Het voelde verschrikkelijk, onmenselijk, maar het was Aoife en dus voelde het ook goed.
Het was zalig om haar terug vast te houden. Ze mocht dan wel als lucht aanvoelen, ze mocht dan wel een vreemde, rottende geur rond zich hebben: hij genoot ervan haar perfecte gezicht en perfecte lichaam te kunnen aanraken.
Mooie liedjes duren nooit lang. Even later voelde Gabriel hoe de geest die ooit Aoife was hem van zich af duwde.
"Je had het beloofd", bromde ze en keek hem kwaad aan met die verschrikkelijke, lichtgevende ogen van haar. "Maar je hebt het opgegeven, je bent een lafaard",
Ze wist niet wat ze zei. Ze wist het wel, maar ze wist het niet. Ze snapte Gabriel voorkomen, maar ze snapte het tegelijk helemaal niet en hij moest gewoon doen wat hij haar beloofd had. Als hij dan zo sterven, was dat maar zo. Dat dacht ze en ze verafschuwde het, die kwaadaardigheid. De wil mensen te zien lijden voor haar. Maar het voelde ook zo natuurlijk en logisch.
Mooie liedjes duren nooit lang. Even later voelde Gabriel hoe de geest die ooit Aoife was hem van zich af duwde.
"Je had het beloofd", bromde ze en keek hem kwaad aan met die verschrikkelijke, lichtgevende ogen van haar. "Maar je hebt het opgegeven, je bent een lafaard",
Ze wist niet wat ze zei. Ze wist het wel, maar ze wist het niet. Ze snapte Gabriel voorkomen, maar ze snapte het tegelijk helemaal niet en hij moest gewoon doen wat hij haar beloofd had. Als hij dan zo sterven, was dat maar zo. Dat dacht ze en ze verafschuwde het, die kwaadaardigheid. De wil mensen te zien lijden voor haar. Maar het voelde ook zo natuurlijk en logisch.
Zuchtend kneep Aoife haar ogen even toe en zweefde toen snel weg, haar urne in. Ze was een geest en die houden niet zo van zonlicht en overdag.
Gabriel stond helemaal verlaten voor de deur, vergezeld door de brievenbus en vuilbak. Had Aoife dat nu écht gezegd? Dat hij een lafaard is? Hij was niet zo dapper als haar, dat stond vast. Maar een lafaard, nee, en hij voelde zich dan ook beledigd. Als hij een lafaard was was hij nooit een relatie begonnen met haar. Als hij een lafaard was was hij niet ontelbare keren de diepte in geklommen voor haar, iets dat hij kotsbeu was geworden.
Gabriel stond helemaal verlaten voor de deur, vergezeld door de brievenbus en vuilbak. Had Aoife dat nu écht gezegd? Dat hij een lafaard is? Hij was niet zo dapper als haar, dat stond vast. Maar een lafaard, nee, en hij voelde zich dan ook beledigd. Als hij een lafaard was was hij nooit een relatie begonnen met haar. Als hij een lafaard was was hij niet ontelbare keren de diepte in geklommen voor haar, iets dat hij kotsbeu was geworden.
,Het had hem wel veel stof tot nadenken gegeven. Hij gaf zichzelf nog twee dagen, dagen waarin Aoife zich niet meer liet zien, om alle bibliotheken en heel het internet af te zoeken naar manieren om iemand tot leven te wekken, maar ze klonken ofwel enorm onrealistisch en waren waarschijnlijk leugens of waren veel te moeilijk. Het maken van Ambriosa bijvoorbeeld, een gerecht dat de geen die het eet terug tot leven zou moeten wekken. Het spijtige was dat hij al moeite had met het maken van niet-aangebrande macaroni.
Hij besloot het aan Millard te vragen, die voor de verandering nog eens op de woonboot was. De mannen hadden intussen al hun meningsverschillen bijgelegd en Millard kwam regelmatig over de vloer.
Hij stond blijkbaar gitaar te spelen, het klonk nog verrassend goed, maar hij had overduidelijk niet het talent van Aoife die wat Millard nu deed al kon toen ze vijftien was. Millard was er achtentwintig. "Kan jij Ambriosa maken?" vroeg hij simpelweg.
Millard speelde rustig verder alsof hij het niet gehoord had. "Millard, ik vroeg iets, kun jij Ambriosa maken?" vroeg Gabriel nogmaals, nu luider.
"Eh, nee, sorry, nog nooit van gehoord", zei Millard. "Waarom? Wat is het?"
"Een gerecht dat de gene die het eet terug tot leven wekt, met een moeilijkheidsgraad die heel wat hoger is dan wat mijn kookkunsten bereiken",
"Dat...Ja, al van gehoord. Maar nee, ik kan het niet. Alles behalve dat. Garnalen paniki of lasagne wekken geen mensen tot leven, krachten zijn oneerlijk verdeeld weet je",
"Ik wil nog eens naar de catacomben",
Millard stopte abrupt met gitaar spelen. "Dat meen je niet. Het stikt daar van de beren, ik dacht dat je het beu was?"
"Voor Aoife word ik niks beu",
Hij glimlachte, Millard deed hetzelfde. "Kom, we gaan", zei die tweede.
Hij besloot het aan Millard te vragen, die voor de verandering nog eens op de woonboot was. De mannen hadden intussen al hun meningsverschillen bijgelegd en Millard kwam regelmatig over de vloer.
Hij stond blijkbaar gitaar te spelen, het klonk nog verrassend goed, maar hij had overduidelijk niet het talent van Aoife die wat Millard nu deed al kon toen ze vijftien was. Millard was er achtentwintig. "Kan jij Ambriosa maken?" vroeg hij simpelweg.
Millard speelde rustig verder alsof hij het niet gehoord had. "Millard, ik vroeg iets, kun jij Ambriosa maken?" vroeg Gabriel nogmaals, nu luider.
"Eh, nee, sorry, nog nooit van gehoord", zei Millard. "Waarom? Wat is het?"
"Een gerecht dat de gene die het eet terug tot leven wekt, met een moeilijkheidsgraad die heel wat hoger is dan wat mijn kookkunsten bereiken",
"Dat...Ja, al van gehoord. Maar nee, ik kan het niet. Alles behalve dat. Garnalen paniki of lasagne wekken geen mensen tot leven, krachten zijn oneerlijk verdeeld weet je",
"Ik wil nog eens naar de catacomben",
Millard stopte abrupt met gitaar spelen. "Dat meen je niet. Het stikt daar van de beren, ik dacht dat je het beu was?"
"Voor Aoife word ik niks beu",
Hij glimlachte, Millard deed hetzelfde. "Kom, we gaan", zei die tweede.
Tijdens de komende periode werd de sfeer tien keer beter. Ten eerste kon Gabriel terug deftig gesprekken aanknopen met Louise en Learco, wat eerder vooral met die eerste moeilijk was geweest. (Learco hield niet zo van praten) Louise was overuidelijk blij met het besluit van haar papa.
"Heb je al een oud ding gevonden?" vroeg ze voortdurend. Dat ze nu enorm ongeduldig was om haar mama terug te zien,
dat moest Gabriel er maar bij nemen.
"Heb je al een oud ding gevonden?" vroeg ze voortdurend. Dat ze nu enorm ongeduldig was om haar mama terug te zien,
dat moest Gabriel er maar bij nemen.
Hij had ook voor eens en altijd aan Millard duidelijk gemaakt dat hij meer dan welkom was. Millard had meer dan genoeg geld om zelf iets te kopen, maar hij genoot van de drukte net zoals iedereen in huis er van genoot perfecte wentelteefjes als ontbijt te hebben en in een huis te leven waar alles blinkt.
Millard was ondanks hij een djinn is en zichzelf schoon kan maken toch verdacht vaak in de badkamer terug te vinden.
Millard was ondanks hij een djinn is en zichzelf schoon kan maken toch verdacht vaak in de badkamer terug te vinden.
Ze vergaten hun opdracht niet. Millard en Gabriel gingen 's ochtends naar het kerkhof en kwamen omstreeks middernacht terug thuis, helemaal verschroeid en stinkend.
Ze gingen elk om de buurt de catacomben gaan verkennen, de tijd tussen het verkennen vulden ze wel met gitaar spelen of lezen, waar ze nog steeds nieuwe gangen ontdekten en kostbare edelstenen en zaden vonden. Leuk en het wees erop dat ze er nog andere, speciale, dingen zouden vinden. Ze vonden spijtig genoeg nog steeds niet zo veel meer dan voordien.
Ze gingen elk om de buurt de catacomben gaan verkennen, de tijd tussen het verkennen vulden ze wel met gitaar spelen of lezen, waar ze nog steeds nieuwe gangen ontdekten en kostbare edelstenen en zaden vonden. Leuk en het wees erop dat ze er nog andere, speciale, dingen zouden vinden. Ze vonden spijtig genoeg nog steeds niet zo veel meer dan voordien.
Zo ging er een hele tijd voorbij. Hoeveel weken, maanden of zelfs jaren was onmogelijk te tellen: er gingen in ieder geval een boel schoolvakanties voorbij en ze waren beiden profs op het verkennen van grotten wanneer Louise op de een dag iets op de grond zag staan.
"Wat is dat?" vroeg ze naar de vloer kijkend. Gabriel sloeg een bladzijde van een boek dat hij was aan het lezen om en vroeg wat er was.
"Hier staat iets, ik weet niet wat het is. Lijkt wel een soort van antieke theekan ofzo",
"Waarschijnlijk iets dat Learco op het strand heeft gevonden, die jongen laat ook alles rondslingeren", zuchtte Gabriel en las verder.
Louise knikte en wandelde weg.
"Wat is dat?" vroeg ze naar de vloer kijkend. Gabriel sloeg een bladzijde van een boek dat hij was aan het lezen om en vroeg wat er was.
"Hier staat iets, ik weet niet wat het is. Lijkt wel een soort van antieke theekan ofzo",
"Waarschijnlijk iets dat Learco op het strand heeft gevonden, die jongen laat ook alles rondslingeren", zuchtte Gabriel en las verder.
Louise knikte en wandelde weg.
Nog ongeveer een uur las Gabriel verder. Wanneer hij zijn boek uiteindelijk uit had besloot hij eens te kijken naar het voorwerp waar Louise naar wees. Hij was ook wel nieuwsgierig naar wat Learco nu weer het huis had binnengeloodst.
Voor zijn voeten lag een goudkleurig voorwerp, zoals zijn dochter zei leek het wel een antieke theekan, niks speciaals op zich, maar toch straalde het iets magisch uit wat nog versterkt werd door de blinkende lichtjes van Millard's poetsspreuk.
Voor zijn voeten lag een goudkleurig voorwerp, zoals zijn dochter zei leek het wel een antieke theekan, niks speciaals op zich, maar toch straalde het iets magisch uit wat nog versterkt werd door de blinkende lichtjes van Millard's poetsspreuk.
Nieuwsgierig pakte hij het ding op en begon het van dichterbij te bekijken. Het gloeide lichtjes, maar was niet heet,
merkte hij al snel op. Hij probeerde het ook eens open te doen - een hoop zand verwachtend - maar tot zijn verbazing zat het deksel rotsvast. "Vreemd", mompelde hij in zichzelf en begon toen over een van de vele plekken van het stoffige voorwerp te wrijven.
merkte hij al snel op. Hij probeerde het ook eens open te doen - een hoop zand verwachtend - maar tot zijn verbazing zat het deksel rotsvast. "Vreemd", mompelde hij in zichzelf en begon toen over een van de vele plekken van het stoffige voorwerp te wrijven.